Ancak, dünyayı bir köy hâline getiren dijital ortamda Risâle-i Nur’un fütühatı artarak devam ediyor. Zaten Bediüzzaman Said Nursî’nin istediği de anılmaktan ziyade anlaşılmaktı. Kendisiyle görüşmek isteyenleri çok defa kabul etmez, “Benimle görüşmek isteyen Risale-i Nurlar’ı okusun” derdi. Onun derdi, nazarları insanlığın kurtuluş reçetesi olan eserlere çekmekti. Kendi ifadesiyle şahsını, kuru bir üzüm çubuğuna benzeterek; marifetin lezzetli üzüm taneciklerinde olduğunu vurgulamıştı.

Vefatından sonra da bütün dikkatlerin ve ilginin kendisinde değil, Risale-i Nurlar da olmasını istediğinden kabrinin yerinin gizli tutulmasını vasiyet etmişti. Kabri tam olarak bilinmez ama ona bir ikram-ı ilâhî olarak verilen ilmini gelecek nesillere aktardığı için fikriyatı akıllarda, kalplerde yaşamaktadır. Kendi zamanındaki insanlar tarafından anlaşılamadığı günlerde, yönünü istikbale çevirip gelecek zamanın insanlarıyla konuşmuş, bizim zamanımıza dersler vermiştir. 

Uzaktan eğitim sistemini en etkin şekilde uygulamıştır diyebiliriz. Kimseye, kimsenin dergahında diz çökmek, rahlesinde ders almak, el öpmek, “hocam” demek ihtiyacı bırakmamıştır. Risale-i Nur’un eğitim sisteminde hocalık yoktur. Risale-i Nur’un hocası yine Risale-i Nur’dur. Anlayarak ve kabul ederek devamlı okuyan herkes istifade eder ve derecesine göre zamanın hakikatli bir âlimi olabilir. İnsanlığın istifadesine açık bir ilim deryası, mu’cizevî bir fakültedir. Talebelik ömür boyu devam eder. Mezuniyet, terhis vakti olan ecel gelincedir.

Bir tohum, toprak altına girdikten sonra nasıl binler, belki yüz binlerce hayatı netice veriyorsa, kendi ölümünü de buna benzeterek: ”Mevtim, hayatımdan ziyade hizmete vasıta olur ümidini besliyorum.” demiştir. Ölüm ve görünürde insanın hoşuna gitmeyen musîbet ve olayların perde arkasında nice güzelliklerin tecelli ettiğini ders verir. “Fırtına, zelzele, vebâ gibi hâdiselerin perdeleri altında gizlenen pek çok mânevî çiçeklerin inkişafı vardır. Tohumlar gibi neşv ü nemâsız kalan birçok istidad çekirdekleri, zâhiri çirkin görünen hâdiseler yüzünden sünbüllenip güzelleşir.” (18. Söz, 2. Nokta)

İnsanlığın yaşadığı umumî bir musîbet de, elbette umumî bir inkılap başıdır. Bu değişimde Risâle-i Nur’un ve Nur talebelerinin vazifesi çok önemlidir. Şu an insanlık dermansız dertlerle, devasız hastalıklarla, aç, susuz, perişan bir vaziyette çare aramaktadır. Aranan ab-ı hayat, Risâle-i Nur’dur. Dertlerin devası, hastalıkların şifası ondadır. Onun mesajları, insanlığın dünya ve ahiret saadetini teminat altına alır. Kur’ân medeniyeti ile tanıştırır. Talebeliğin gerektirdiği hususlardan en önemlisi de bu hizmetin intişarına canla başla yardım etmektir. Bugün, bu vazifeyi kurulduğu günden beri aksatmadan yerine getiren, Risâle-i Nur’un medyadaki dili, Yeni Asya Gazetesi’dir. Bediüzzaman Said Nursî’den, sadece vefatının sene-i devriyesi olan 23 Mart’larda değil, hergün bahseden, eserlerine baş köşede yer veren tek yayındır. Yazarlarının yazılarına yön veren, asrın idrakine uygun bakış açısı kazandıran Risale-i Nur’dur. Şimdi, dünyanın bir buhran geçirdiği bu zamanda, vakit daha fazla hizmet vaktidir.