Her günün koşuşturması içerisinde hiç dikkat etmediği bu rutin, bugün ilk defa dikkatini çekiyordu. Sanki her zaman olacağını biliyormuş gibi. Her gün işe gidecekler, her gün aynı saatle okulun zili çalacak, her gün bu saatte oturduğu yerde otobüsü beklemeye devam edecek. Yirmi beş yaşındaki bu genç bedeni hep bu rutinin parçası olacak. 

Yola bakmaya devam ederken rutini bozan bir yağmur başladı. Ama hani bardaktan boşalırcasına derler ya aynı öyle. İnsanlar kargaşa ile oraya buraya koştururken, o hiç yerinden kıpırdamadı. Gözlerini sıkıca yumdu ve dinlemeye başladı. Telaşla koşuşturan insanların ayak sesleri, yağmuru oyuna dönüştüren çocukların cıvıltıları, bir köpeğin durağa sığınmak için koşarken çıkardığı çıt çıt pati sesi…

Gözlerini açtı ve istemsizce saatine baktı. 10 dakika geciken otobüsü rutinini tamamen bozmuştu. Telefonunu eline aldı ve bugün işe gelemeyeceğini bildiren bir arama yaptı. İşe gitmeyecekti ama yine de oturduğu yerden kalkmadı. Yağmur durana kadar bekledi ve yağmur durduktan sonra yerinden kalkarak yürümeye başladı. Yürüdükçe pantolonunun paçaları çamurla kirleniyordu ama aldırış etmedi. Her adımında Allah’ı düşündü. Bazen aklına sadece ezan sesi ile Yaratıcısı’nı. 

İçine soğuk havayı çekerken hayatının rutini içerisinde kaçırdıklarını düşündü. Kuş cıvıltılarını duymuyordu mesela, kedilerin başını okşamadan yanlarından geçiyordu. Kulaklıklarını kulağına takıp müzikle hayattan soyutlarken kendisini, hayattan da soyutlanıyordu bir anlamda. Ama bugün birkaç yağmur damlası Allah’ hatırlatmıştı ona. Nefes alıp verişi sıklaşırken o hala yürüyor ve Allah’ı her zerresine kadar hissediyordu. Rutin mi? O neydi ki?