Bediüzzaman’dan sonra Anadolu’da gelişen ve serpilen cemaatlerin çoğu şahıs eksenli olduğundan meşvereti esas tutmuyor, harika şahısların cazibedarlığı cemaatin önüne geçiyordu. Bediüzzaman ise şahsiyetten kaçıyor, “Ben size nisbeten kardeşim, mürşidlik haddim değil. Üstad da değilim, belki ders arkadaşıyım” 1 diyordu.

Gelişen dinin önünü alamayan ve cemaatleri dinin en büyük hâmisi gören Süfyanizm, zayıflatmak ve işlevsiz hale getirmek için; rekabet ve kıskançlık damarını işletmiş, yek diğerini gözden düşürmek ve kendine rağbet ettirmek için karşılıklı sataşmaları körüklemiştir. Bir kısmına da korkuyu hâkim kılmış, el altından Nurculuğun gelişmemesi için yardımlarla desteklemiştir. Kimisine de siyasî oluşumları ve Demokratları bölme rolü verilmiştir. İster biat deyin, ister devlet imkânları deyin neticede din kardeşlerimizdir, imân ve İslâmiyet ortak paydamızdan sevmeye mecbur edilmişiz. 

Halbuki Bediüzzaman; “Biz, değil onlar gibi ehl-i diyanet ve tarîkata mensub Müslümanlar, şimdi bu acib zamanda, imanı bulunan ve hattâ fırak-ı dâlleden bile olsa onlarla uğraşmamak; ve Allah’ı tanıyan ve âhireti tasdik eden, Hıristiyan bile olsa, onlarla medar-ı niza’ noktaları medar-ı münakaşa etmemeyi; hem bu acib zaman, hem mesleğimiz, hem kudsî hizmetimiz iktiza ediyor.” 2 derken, hassasiyetle en ufak bir yanlışlıkta bir mü’mini veya bir cemaati daire dışına atabiliyoruz.

SON ASRIN EN BÜYÜK FiTNESi 

Memleket büyük bir cendereden geçiyor. Meşrûtiyet’ten beri böyle bir fitne görülmedi belki. Balkan, Çanakkale, 1. 2. Dünya harbleri, Sevr ve Lozan Andlaşmaları, Osmanlı’nın yıkılışı, devrimler, zulümler, tehcirler her biri ayrı bir felâketti ve halen de bedelini ödüyoruz. Ancak, 15 Temmuz’un yaptığı tahribat bambaşka bir fecaat. Bütün felâketlerin hemen hepsi karşıdan gelmiş ve milleti birlik beraberlik içinde haşretmişken, bu gün iftiraklar, düşmanlıklar ittihad-ı İslâm’ın kalbine bir bıçak gibi saplandı. Zaten âlem-i İslâm emperyal güçlerin eliyle birbirini boğazlıyor. Osmanlı mirası ve bütün ümitlerin gözbebeği olan Türkiye ise birlik olması gerekirken, fitnenin en katmerlisini yaşıyor.

Öyle bir musîbet ki bu; inanan/inanmayan topyekûn bir yerden bakmaya mecbur, öyle bir plan ki bu; cellâdına âşık hale getiriliyor. Siyasete inanmayanlar bile aynı dil. Millet/zillet zaten millî-hain ayırımında, şimdi Hak diyenler de modada. Önce suçlu suçsuz tefriki, şimdi topyekûn onlar ve bizler. Biri kazara “ama bu garip, sabî, yaşlı, masum” demeye görsün, eyvah, eyvah yandı gülüm keten helva! “Sen mi kaldın bu memleketin Kara Murat’ı? Görmüyor musun, bizi bir yerlere bağlıyor ve hücum ediyorlar, zarar göreceğiz” 

Evet, bize bir hâller oldu. Ehl-i sünnet ve’l cemaat iken; siyasî algılara kurban gidip, kim olduğuna bakmaksızın dediler, diyorum moduna girdik. O girdi bu girdi, e bende; uydum siyaset imamına...

Biz de diyoruz ki uyduk asrın imamına; “Bir kısım gizli zındıklar şeytanetiyle bazı resmî memurları aldatarak evhamlandırıp, aleyhimize sevketmek var. Biz de deriz: Değil böyle birkaç vehhamı, belki dünyayı aleyhimize sevketseler, Kur’ânın kuvvetiyle, Allah’ın inayetiyle kaçmayız. O irtidadkâr küfr-ü mutlaka ve o zındıkaya teslim-i silâh etmeyiz!..” 3

Bu dâvânın naşir-i efkârı olarak bu güne kadar kimseye yaranamadık, bundan sonra da yaranamayız. Eğer bir zarar gelirse ki istemeyiz, biz ne yaparsak yapalım Üstad’ın;

“Biz anladık ki bunların hücumundan kurtulma çaresi yoktu” dediği gibi kaderde ne varsa çekilir. Biz hak ve hakikatten yana olacağız. Kime ve nereden gelirse gelsin her türlü zülme en azından kalben taraf olmayacağız. Bu ise; Nurculuğun ilk kapısı olan dost hasiyetidir ki, Allah muhafaza kapıdan içeri giremeyiz! 

“İşte ey kardeşlerim! Eğer ehl-i ilhadın dalkavukları, sizi korkutmak ile kudsî cihad-ı manevînizden vazgeçirmek için size hücum etseler; onlara deyiniz: “Biz hizbü’l-Kur’ân’ız.” Allah bize yeter; O ne güzel vekildir.” 4

Dipnotlar:

1.2. Kastamonu Lâhikası

3. Şuâlar

4. Mektubat.