Yıllar önce eğitimimize ve manevî hayatımıza yön vermede bize öncülük eden öğretmenlerimize veya büyüklerimize karşı duruşumuz, davranışımız, yaklaşımımız nasıl olmalı?        

Vefa sadece hâl hatır sormak ya da birkaç kelam etmekten mi ibarettir? 

Nahl Suresi’nin 95. ayetinde şöyle buyrulur: “Öyleyse, Allah'a verdiğiniz sözü, karşılığında ne alsanız az düşecek bir bedele satmayın. Eğer bilirseniz, ancak Allah katında ahde vefâya verilecek mükâfat sizin için daha hayırlıdır.”

Ayrıca Resûlullah (asm), Allah için birbirini seven ve menfaat gözetmeyen kimseleri, arşın gölgesinde gölgelenecek yedi sınıftan biri olarak zikreder. (Buharî, Hudûd, 19)

Yıllar önce, memleketimde iman ve Kur’ân hizmetinde elimi tutan ağabeylerden birinin ağır bir hastalık geçirdiğini öğrendiğimde, bu haber beni derinden etkiledi. Bir süre sonra sıla-i rahim amacıyla memleketime gittiğimde, o mahallenin Risale-i Nur dersine katıldım. Derste, o ağabeyin yıllarca süren hizmeti, sadakati ve gayreti gözümün önünden geçti. Kendisine olan vefa duygusuyla, onu ziyaret etmek istediğimi ders arkadaşlarıma ilettim. Ertesi gün, iki ağabeyle birlikte onu ziyarete gittik.

Konuşmakta güçlük çektiği hâlde, büyük bir gayretle bizimle konuşmak istemesi ve konuşurken yine hizmeti anlatmaya çalışması beni derinden etkiledi. Konuşmaları tam anlaşılamadığı için üzülüyor, gözlerinden süzülen yaşlara biz de şahit oluyorduk. Bu durum hepimizi duygulandırdı.

Eşi ise komşuları olan bir ağabeye, “Çok fazla misafir kabul edemiyoruz, ama sizlerin —yani cemaat ehlinin— gelmesine ve burada Risale-i Nur dersi yapılmasına çok seviniyoruz. Bu ziyaretler ona moral veriyor, kendisi manen ferahlıyor,” dedi. Bu tür durumlara memleketimizin birçok köşesinde rastlamak mümkündür. Vefa göstermemiz gerektiği ise hepimizin malumudur.

Bu yaşadığımız olay, Kur’ân’ın asrımıza hitap eden manevî tefsiri olan Risale-i Nur derslerinin gönüllere nasıl şifa olduğunu bir kez daha göstermiş oldu.

Peygamber Efendimiz (asm), kendisine yalnızca bir hafta süt emziren dadısı Ümmü Eymen’i, sütannesi Halime’yi, sütkardeşi Şeyma’yı ve çocukluğunu yanında geçirdiği Ebu Talib’in hanımı Fâtıma’yı hiçbir zaman unutmamış, her fırsatta onları hayırla yâd etmiştir. Onun hayatı, vefanın en güzel örnekleriyle doludur.

Vefa, sadece insan ilişkilerinde değil, eşyaya ve hatıralara karşı da gösterilmesi gereken yüksek bir ahlâkî değerdir. Bu erdemin en çarpıcı örneklerinden birini Üstad Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri’nin hayatında görmek mümkündür. Onun yaşamı, vefanın yalnızca sözde kalmaması, davranışlarla da ortaya konulması gerektiğini bizlere öğretir.

Nitekim bir gün kaşığı kırıldığında, kaynak tutmadığı için kendisine yeni bir kaşık alınır. Ancak Üstad, yeni kaşığı kabul etmez. “Kardeşim, biliyor musun? Bu kaşık benim kırk yıllık arkadaşımdır.” diyerek, eski kaşığın yeniden tamir edilmesini ister. Bu davranışıyla, bir eşyaya bile sırf yılların hatırı için vefa gösterilebileceğini bizlere göstermiş olur.

Bu küçük, ama derin anlam taşıyan hâdise, bizlere vefanın yalnızca büyük olaylarda değil, günlük hayatın içinde, en sıradan görünen detaylarda bile yaşatılması gerektiğini hatırlatıyor.

Hayatımıza vefa örneklerini yaşatmaya ne dersiniz?