Çocukluk ve gençlik ile başlayan bu yolculukta musîbetler de oldu, sevinç ve kederlerimiz de.

Sonra, karşımıza Nur Risaleleri çıktı. İşte o zaman bir çok şeyimiz değişti. Hayatımız bir nizam ve intizam içine girdi. Birkaç nesebi kardeşimiz varken binlerce manevî kardeşlerimiz oldu. Hem de ne kardeşler… Nesebi kardeşlerden daha ziyade biri birine yakın kardeşler.

Üstad Bediüzzaman Hazretleri’nin dediği şu hakikat bir çok insanın aradığı ve bulamadığı halledir: “Bütün firaklardan gelen feryatlar, aşkı bekadan gelen ağlamaların tercümanlarıdır.”

Bütün ayrılıklar bir feryadı meydana getiriyor. Arkasında çeşitli feryatlar olarak karşımıza çıkıyor. Bu hicran ve ıztıraba katlanamayan bazı insanlar intihara kadar gidiyor. Bu sorunlarını çözemeyenler “galiben ya sarhoşluğa veya eğlenceye kaçarlar” tesbitin de bunu gösterir.

İşte “arabesk” şarkılar “Bilmem ki bu dünyaya ben niye geldim?” sorularını sorar. Ezanı duyduğu zaman moralleri bozulan insanların hayatı, işte bunalım ile geçen hayat manzaralarıdır. Hayattan sonra son pişmanlık insanı geri dönülemeyen bir sona sürükler.

İyi halde isek, hayat ne güzel manzaraları insana yaşama fırsatı verir. Kılavuzu Kur’ân ve Peygamber olanlar için hayatın halleri ne güzel neticeler verir. Ne hayatın gamları ve musîbetleri ve fırtınaları onu endişeye sevk etmez. Çünkü, onların hayatlarında bir intizamsızlık yoktur. En dehşetli zannedilen ölüm bile onları kederlendirmez. Ölümün başıboş bir hadise olmadığını bilirler.

O zaman, hayatın yükleri o insanı mesut ve bahtiyar makamına taşır.