İnsan çocukluğundan itibaren saygı görse, iyilik görse veya saygısızlık görse, kötülük görse her ikisiyle de kendi ellerimizle terbiye edilmiş olur.

Asrın terbiyegedârı ve mübelliği Bediüzzaman’ın dilinden bu konuyla alâkalı olarak evvelâ şunları aktaralım: “Evet fena bir adama ‘iyisin, iyisin’ desen iyileşmesi ve iyi adama ‘fenasın, fenasın’ desen, fenalaşması çok vuku bulur…”, “Deli adama, ‘iyisin iyisin’ denilse iyileşmesi, iyi adama ‘fenasın, fenasın’ denilse fenalaşması nadir değildir…”

İnsanlar etraflarındakilere sevgiyle muamele etseler, sevgi dağıtsalar, sevgi ekseler; sevgiye muhatap olurlar, sevgi toplarlar ve sevgi biçerler. Özetle seven sevilir… Sevgiyi kendisine bakış açısı tayin eden, hayatta sevgisiz çok şeyi görmez, görmemezlikten gelir, es geçer ve hem kendisi için hem de çevresindekiler için bir iç huzuru, daimî bir huzuru yakalamak yolunda doğru adımlar atmış olur.

Doğruyu, doğruluğu ve dosdoğruluğu gören, bilen, duyan ve eğitimini alan adamların âdil olmadığı, adaletle davranmadığı nadirattandır. Doğruluğu seçen, bu yolda direten ve gayret sarfeden adamın her işi; doğru olmak bir başarıdır.

İyilik gören, fenalığın karşısında duran, dosdoğru bir şekilde her gördüğü doğruluğu savunan ve sahiplenen adamların akibetleri ve devam eden hayatları daima doğru olmuştur.

İyi arkadaşlar, sorumluluk bilinci/şuuru olan deniz fenerleri gibidir. Böyle arkadaşların, dostların ışıklarını, ıslıklarını ve görüntülerini kaybetmemek lâzımdır.

Doğru, iyi, dost ve dinleyen dostlar demek; imanlı, inançlı harika insanlar demek olduğunu unutmamak lâzım.