Risale-i Nur okumalarında metine sadık kalmak nasıl esaslı, bozulmayacak, tevil ve yorum yapılmayacak bir düstur, bir prensip, bir kural ve vazgeçilmez bir vazife ise; anladıklarımızın veya anladık zannettiklerimizin yorumlarla, tevillerle veya “Bu konu, bence böyle; bana göre doğru veya yanlış; kanaatımca böyle olmalıdır…” Böyle tevil, tasvir ve en kötüsü de şerh yapıyorum demek külliyen yanlıştır, hatadır ve illâ ki zarar verici bir hal ve davranıştır, tutumdur, fiildir.

Eskimeyen harflerle yazılmış, Osmanlıca veya Arapça harflerle yazılmış eserleri okuyanlar bilirler  veya görmüşlerdir, duymuşlardır: Bir esere şerh yapacak ilim adamının bilgisi o şerh yapacağı eserin sahibinden daha malûmatlı ve ilmi mertebesi daha fazla olan bir ilim adamı olmasını iktiza eder/gerektirir. 

İkincisi de şerh yazdığı eserdeki malûmatlardan kendi yazdığı şerhin yüksek olması zarurîdir ki, o yapılan mütalâa ilâve bilgi, düzeltme ve tashihli açıklamalar ve hatta yorumlar şerh olsun. 

Yoksa bir kelimenin manasını vermek, bir cümle için kanaat belirtmek, bir paragrafın açıklamasını yapmak veya konunun tamamıyla alâkalı olarak fikir beyan ediyorum diyerek yorumlar yaparak; şahsî, indi, basit, yersiz, tutarsız, eksik, noksan ve zaif malûmatlar vermeye kalkmak, anlatmak ve müzakereye, münazaraya açacak şekil ve tavırlarda, hallerle anlatım ifadeleri kullanmak kesinlikle şerh değildir. 

Risale-i Nurlar’ın defaatla okunması; anlayana kadar okunması; anlatabilecek kadar okunması gayet kolaydır. 

Ve bu marifetli üç hale girebilmek de büyük bir bahtiyarlık ve talihdir.

Allah için Risale-i Nurlar’daki hakikatleri anlayabilmek adına Risale-i Nurlar’a muhatap olarak okunmaya aday olanlara; Risale-i Nurlar açılır. 

İşte Risale-i Nurlar’ın her seviyedeki insana hitap etmesi ve her seviyedeki insanların Risale-i Nurlar’ı kendi kabiliyetleri nispetinde anlayabilmeleri bu sırdandır. Sırra ermeye çalışalım.