Ve keza, bu âlemin Sâni’inde pek rahîmâne bir şefkat vardır. Zira görüyoruz ki, bu âlemde yardım isteyen bir musîbetzedeye kemal-i sür’atle yardım ediliyor. Dergâh-ı izzete iltica eden kurtuluyor. Sual eden sâillerin istekleri veriliyor. En âdi bir zîhayatın sesi işitiliyor ve hâceti kabul ediliyor. İşte böyle bir şefkat sahibi, nev-i beşerin en büyük, en lâzım, en zarurî, şedid bir hâceti hakkında, bütün insanlar namına yaptığı duâda istediği Cenneti ve saadet-i ebediyeyi ve “ba’sü ba’de’l-mevt”i yapacaktır. Bilhassa o reis-i muhteremin şu umumî duasına, bütün zevi’l-hayat, bütün mahlûkat “Âmin! Âmin!” diyorlar.

Bak, o zat öyle bir maksat, öyle bir gaye için saadet isteyip duâ ediyor ki, insanı ve bütün mahlûkatı, esfel-i safilîn olan fenâ-i mutlaka sukuttan, kıymetsizlikten, faydasızlıktan, abesiyetten a’lâ-yı illiyyîn olan kıymete, bekaya, ulvî vazifeye, mektubat-ı Samedâniye olması derecesine çıkarıyor.

Bak, hem öyle yüksek bir fizar-ı istimdadkârâne ile istiyor ve öyle tatlı bir niyaz-ı istirhamkârâne ile yalvarıyor ki, güya bütün mevcudata, semavata, Arşa işittirip, vecde getirip, duasına “Âmin, Allahümme âmin!” dedirtiyor.

Acaba bütün benî Âdemi arkasına alıp, şu arz üstünde durup, Arş-ı A’zama müteveccihen el kaldırıp, nev-i beşerin hülâsa-i ubudiyetini câmi’ hakikat-i ubudiyet-i Ahmediye (asm) içinde duâ eden şu şeref-i nev-i insan ve ferid-i kevn ü zaman olan Fahr-i Kâinat ne istiyor, dinleyelim. Bak, kendine ve ümmetine saadet-i ebediye istiyor, beka istiyor, Cennet istiyor. Hem mevcudat âyinelerinde cemallerini gösteren bütün esma-i kudsiye-i İlâhiye ile beraber istiyor, o esmadan şefaat talep ediyor, görüyorsun.

Eğer ahiretin hesapsız esbab-ı mûcibesi, delâil-i vücudu olmasa idi, yalnız şu zatın tek duâsı, baharımızın icadı kadar Hâlık-ı Rahîm’in kudretine hafif gelen şu Cennetin binasına sebebiyet verecekti. Demek nasıl ki, o zatın risaleti, şu dâr-ı imtihanın açılmasına sebebiyet verdi, “Levlâke levlâke lemâ halaktü’l-eflâke” [Sen olmasaydın (yâ Muhammed), sen olmasaydın kâinatı yaratmazdım] sırrına mazhar oldu; onun gibi, ubudiyeti dahi öteki dâr-ı saadetin açılmasına sebebiyet verdi.

[“Allah’ım, iki cihanın efendisi, iki âlemin medar-ı iftiharı, dünya ve ahiretin hayatı, iki cihan saadetinin vesilesi, nübüvvet ve velâyet yönleri olan iki kanatlı ve cin ile insin peygamberi olan Habibine, onun bütün Âl ve Ashabına ve enbiya ve mürselîn kardeşlerine salât ve selâm eyle, âmin.”]

Mesnevî-i Nuriye, s. 55

LUGATÇE:

a’lâ-yı illiyyîn: Yüceler yücesi, en yüksek mertebe.

ba’sü ba’de’l-mevt: Ölümden sonra tekrar dirilme.

esfel-i safilîn: Aşağıların en aşağısı.

Fahr-i Kâinat: Kâinatın övüncü, kâinatın kendisiyle övündüğü zat olan Peygamberimiz (asm).

fenâ-i mutlak: Sonsuz yok oluş, mutlak yok oluş.

ferid-i kevn ü zaman: Bütün varlıkların en değerlisi ve bütün zamanlarda biricik ve tek olan.

fizar-ı istimdadkârâne: Yardım dileyerek sesli ağlama.

hakikat-ı ubudiyet-i Ahmediye: Peygamberimizin (asm) kulluğunun aslı ve esası.

mektubat-ı Samedâniye: Allah’ın hiçbir şeye muhtaç olmadığını, her şeyin O’na muhtaç olduğunu gösteren mektuplar.

sâil: İsteyen, soran.

Sâni’: Sanatla yaratan Allah.

zevi’l-hayat: Hayat sahipleri, canlılar.

zîhayat: Hayat sahibi, canlı.