Bu yaz okuduğum kitaplardan bahsedeyim size. Geçen zamanın nasıllığı okunan kitapların yaşattığı duygularla şekilleniyor. Her kitap insan ruhundaki yap-bozun bir parçası gibi geliyor. Beden âlemdeki her maddeye, belli oranda ihtiyaç duyuyor ve onu bir şekilde bir yerlerden temin ediyor, rahatlıyor. Bu manen de öyle.

‘Özgüven öğrenilebilir’ isimli kitabın yazarı, Peter Lauster. Çeviren Lütfi Yarbaş, İhya Yayınları’ndan çıkmış. Bu yaz üçüncü okuma kitabım bu eser oldu.

Özgüven; bir gereklilik olarak, İlâhî bir emanet insanda. Bu emanetin değer kaybı/kazanması kişinin kulluk kalitesine bağlı. Kitapta, özgüveni yüksek insanların aşağılık duygulardan da uzak olduğu ifade ediliyor. Özgüven, pozitif duygular ihtiva eder, ‘Sağlam bir özgüvenin içinde yaşama sevinci de var.’ denir.

Özgüven, ‘kul olmak’ için verilmiş, özgüveni olmayanın kulluğu da zayıf. Kulluktan uzaklaştıran özgüven, insanı yalnızlığa sürüklüyor. Kitapta özgüven, ‘başkasının tanımlamasından ziyade kişinin kendini tanıması ve kendinden memnun olması’ olarak tanımlanmış. Kendini bilmek bunun için önemli olsa gerek. Kendini kabul edenin başkasını kabul etmesi kolaylaşıyor. Özgüven yükselince, güvensiz ve kötümser insanlara karşı direnç artıyor. 

Özgüven düştükçe, yaşama kalitesi de düşüyor, hayat ve hayattaki her şeye karşı bir ilgisizlik hali, bir anlamsızlık hali görülüyor. Özgüveni yüksek insanların kullukları, varlık âlemini okumaları daha kaliteli oluyor. Düşük özgüven, muhtevasız kulluk kalitesi, zayıf ibadetler, sönük beklentiler anlamına geliyor. Yüksek hayat kalitesi, büyük dâvâ adamları, başarılı kimlikler özgüveni yüksek insanlardan çıkıyor. Özgüven öğrenilebilen, geliştirilebilen bir özellik. 

Özgüven, Yaratıcının razı olduğu bir kulluk hali ise, o zaman emanet emin ellerde demektir. Özgüvenin, nefsin elinde bir oyuncak olmaması ve sadece dünya hayatı için kullanılıp, sonunda pişmanlığa dönüşmemesi dileğiyle.