Rutin dediklerimiz, ‘ne olsun işte hep aynı’ diye monotonluktan şikâyet ettiğimiz ne çok şey hayatımızdan çekildi gitti. Sıradan dediğimiz ne çok şeyi özledik.
Balkondan pencereden bakarken okula giden çocukları görmeye, sabah temiz havayı içine çeke çeke maskesiz dolaşmaya...
Bir kaç arkadaş bir arada korkusuzca, ama hırsızlama ve temkinli değil öylesine oturup sohbet etmeye... Akraba ziyaretlerine. Ev halkının hepsinin işe gitmesi ve evde tek başına kalmaktan gelen hürriyete. Tramvaya binip şöyle İstanbul içine ulaşmaya.
Gezintileri de yalnız değil bir arkadaşın ile yapmaya. Virüs, ölüm, salgın, pandemi, ilâç, şu, bu, kelimelerini duymadığımız haberleri okumaya...
‘Hele bu salgın bitsin de o zaman yaparız’ tesellisiyle bir çok plânı ertelememeye. Burnun aksa, biraz kırıklık hissetsen ‘acaba’ dememeye. İnsanların birbirinden vebalı görmüş gibi kaçmadığı günlere. Dilediğin zaman dilediğin yerde olma isteğine.
En çok da mesleğinle ilgili aktiviteler, araştırmalar için malzeme toplamaya... Çünkü zihin de bir nevi bu ortamda ipotek altına giriyor. İşte bu halet-i ruhiyeden bile çıkmaya.
Rutin dediğimiz, daha geçen sene bunları yaşayacağımızı söyleseler burun kıvırıp ‘Yok yaa! Bunlar hepsi korku stratejisi’ deyip aldırış etmemelere. Sıradan bir hastalıkta aile hekimine gitmenin basitliğine. Ve şimdi kaç gündür kardeşimin Esenköy’deki evine bile gitmekten çekinmemeye. Nelere nelere hasret kaldık, nelere maruz kalıyoruz?
Ben ki ilk gününden itibaren hiçbir konuda olmadığı kadar mütevekkil ve bu salgın karşısında metanetli bir insanım. Zira gelecek şeyi geri çevirmek elimizden gelmez. Gelmediği ve hâlâ başka hastalıkları çeksem de en azından buna maruz kalmadığıma şükreden insanım.
Ama sorumluluk var elde olmadan hayatımızdan kayıp giden rutinlerimiz var. Bunlara alışmak ‘yeni normal’ dedikleri şeylerin yenisini görüyoruz da normali anormal olsa da çar naçar kabul ediyoruz, etmek zorundayız.
Bu da geçer yahu diyor ve ben ‘eski rutinlerimi’ istiyorum. Sıradan şeyler zaten hayatın ahengi. Sıradışı olan bu hayat tarzı. Sıranın dışında biz değil, virüs kalsın.
Çıksın hayatımızdan bir an önce, sevdiklerimizi bizden koparmasın. Biz ‘eski normal’imize dönelim. Hayat bütün basit ritüellerle akıp gitsin. Özledik, hasret kaldık, sıkıldık.
Sen def eyle ya Rab! Amin.