Başka dalları kesiyorum zannedenin aslında kendi bindiği dalı da kestiğini bir gün anlayacağını ama çoğu zaman maalesef işin işten geçmiş olacağını anlatır.

AYM’nin Can Atalay kararından sonra İstanbul 13. ACM topu Yargıtay’a attı. 3. Ceza Dairesi de şu ya da bu yönde bir karar vermekle yetinmedi ve AYM ile bilek güreşi başlattı. 

Bu güreşin hakeminin siyaset olacağı açıktı. 

Nitekim muktedir siyaset “yeni anayasa” saçmalıklarına bu tartışmayı da ekledi. Ama tek bir somut teklif bile ortaya koymuyor. Maksat “suyu bulandırmak”. 

Muhalif siyaset ise kısmen kendi dertleriyle meşgul gibi görünüyor. Ama onlar da şimdilik bir şeyden eminler: 

AKP ve MHP’nin Meclisteki sandalye sayısı doğrudan değişiklik için gerekli 400’den de referandumla değişiklik için gerekli olan 360’tan da oldukça uzak. 

Dolayısıyla, bu siyasi denklemde anayasa değişikliği lafları “eveleme geveleme”den ibaret. 

Ne lazım? Yeni bir kriz mi? 

Onun da çaresini buluverir bizim kökü derinlerde devletimiz!

Belki de bugünlerde birileri o derin krizi çıkarmanın peşindedir. Aman dikkat. 

3. C.D.’nin “hakimi hakime şikayet etmek” kabilinden suç duyurusunun karardaki gerekçeleri bu korkumuzu besliyor:

“Anayasa Mahkemesi, bu şekilde yargısal aktivizim yaparak, … kendisinin sorgulanmasına ve meşruiyetinin tartışılmasına yol açmıştır.”

Evet, AYM’nin meşruiyetinin gerçekten tartışıldığı olmuştur. Bilhassa anayasa değişikliklerini, jakoben laiklik hassasiyetleriyle, “şekilden girip, esastan inceleyip” iptal etmeye veya sınırlandırmaya kalktığı kararlar sebebiyle… 

Ama o tartışmalarda meşaleyi yakan; muhalif siyaset ve sivil toplum örgütleri yani bizzat millet idi. 

Oysa bugünkü tartışmada vatandaş, “TBMM’ye bir de Can Atalay girse ne olur ki” modunda. 

Fitili ateşleyense bizzat devlet ve “devlet devletle çatışıyor”. 

En garibi de şu: “Yatıştırıcı ve tarafsız cumhurbaşkanı” arayanlar “zamanında nasıl oldu da verdik o sarı öküzü” diyorlar. 

Kararda ayrıca “Devletin cebri gücünü ve görevleri gereği Devletin kamu gücünü elinde bulunduran kimselerin, sahip oldukları kamu gücünü sürekli Anayasa’ya aykırı bir şekilde kullanmalarının, Anayasayı ihlal etme eyleminin işlenmesinde kolaylık sağlayacağı aşikardır.” deniyor.

Buradaki “Anayasayı ihlal etme eylemi”ni biz anlayamadık. Neden “suçu” değil de “eylemi”? Hem, bir AYM kararı bir suça nasıl bir kolaylık sağlayacak? 

Kararı yazanlar TCK anlamında suç olan bir eylemden söz ediyorsa açıktır ki bunun için cebir ve şiddet gerekir. AYM üyelerinin verdikleri kararlarla cebir şiddet uyguladığını kabul etmek ise öbür sarı öküz meselini ve yedi senedir atladığımız “devletin silahıyla teröristlik olur mu?” tartışmasını akla getirir. 

Gerçekten, AYM’nin iki üyesi Erdal Tercan ve Alparslan Altan 15 Temmuz 2016’dan iki gün sonra polis tarafından “suçüstü yaptık(!)” denilerek evlerinde göz altına alınıp tutuklanırken diğer üyeler her nedense(!) sessiz kalmıştı. Sonra da 4 Ağustos’ta bir OHAL KHK’sine ve “şahsi kanaat”e dayanarak, “terörist saydıkları” bu iki üyenin üyeliklerini düşürmüştü. Üstelik savunma hakkı dahi vermeden.

Yarın öbür gün, Can Atalay kararına muhalif üyeler birleşip güçlenir de karara katılan üyelerden bazılarının veya hepsinin evine “suçüstü(!) yapmaya” polis gönderirse, polise sözü geçmeyen şimdiki çoğunluğu kim koruyacak?  

Hukuk devleti arayanlar cevap versin.