Bu husus; mü’min, müşrik, Yahudi bütün Medineliler için yazılan Medine Sözleşmesi’nde de kabullenilmiş ve açıklanmıştı. Hâkimlik, aslında, şerefli olduğu kadar, ağır sorumluluk da taşıyan bir görevdir. Peygamberimiz (asm) bu konuda şöyle buyurmuşlardır:

“Kadılar (hâkimler) üçe ayrılır: Biri Cennette, ikisi ateştedir. Hakkı bilen ve ona göre hüküm veren kişi Cennettedir! Hakkı bilen ve fakat hükmünde zulme, haksızlığa sapan kişi ateştedir. (Cehennem) Hakkı bilmediği halde insanlar arasında hüküm veren kişi de ateştedir!”

Peygamberimiz (asm), muhakeme edeceği zaman, dâvâcıyı da, dâvâlıyı da önünde oturturdu. Hz. Ali’yi (ra) Yemen’e kadı olarak gönderirken, “Haklarında hüküm vereceğin iki kişiden birisi hakkında, ötekini dinlemedikçe hüküm verme! Böyle yaparsan, nasıl hüküm vereceğin sence belli olur!” buyurmuştur. 

Peygamberimiz (asm) dâvâcıdan, dâvâsına delil ve şahit getirmesini ister; getiremediği takdirde, dâvâlıya yemin teklif eder ve “Dâvâcının sende bir şeyi, bir hakkı bulunmadığına dair, kendisinden başka ilah olmayan Allah’a yemin et!” buyurarak yemin ettirirdi.

“Yalan yemini ile Müslüman bir kişinin hakkını alan kimseye, Allah Cenneti haram, Cehennemi vacip kılar!” buyurunca; “Az bir şey olsa da mı yâ Resûlallah?” dediler. Peygamberimiz (asm), üç defa “İrak ağacından bir çubuk da olsa!” buyurdular.

Bu konuda nazil olan âyette şöyle buyurulmaktadır: “Ahir zaman peygamberine iman edeceklerine dair Allah’a verdikleri sözleri ve ettikleri yemini dünyanın az bir menfaatinde değiştirenlerin ahirette hiçbir nasipleri yoktur. Kıyamette de Allah onların ne yüzlerine bakar ve ne de onları temize çıkarır. Onlar için pek acıklı bir azap vardır.”

Yahudilerden bir erkekle bir kadın zina etmişlerdi. Yahudi bilginleri, Beytül-Midras’ta, bu işi konuşmak üzere toplandılar. Yahudi bilginleri, konunun Hz. Muhammed’e (asm) götürülmesini istediler. Peygamberimiz (asm) kalkıp Beytü’l-Midras’a kadar gitti. Peygamberimiz (asm), Yahudi bilginlerini yanına çağırdı, onlara, “Ellerinizde bulunan Tevrat’ı getiriniz!” buyurup, okutturdu. Okuyan Yahudi, elini recm âyetinin üzerine koyup, onun önündekini ve sonundakini okudu. Peygamberimizin (asm) yanında bulunan ve Müslüman olan Abdullah b. Selam, “Buna emir buyur da, elini kaldırsın!” dedi. Yahudi elini kaldırınca, altındakinin recm âyeti olduğu görüldü! Peygamberimiz (asm), “O halde, Allah’ın emrini, kitabını ilk ihya eden ve onunla amel eden benim! Ey Allah’ım! Onlar senin emrini uygulamayıp öldürdükleri zaman, senin emrini ilk uygulayan, ihya eden benim!” dedikten sonra, onları getirtti. Recm edilmelerini emir buyurdu, recm olundular. Allah, şöyle buyurdu:

“Ey Resûlüm! Kalbleriyle inanmadıkları halde dilleriyle ‘inandık’ diyenlerin ve Yahudilerin küfre koşmaları seni üzmesin! Yalan sözlere kulak veren ve senin yanına gelmeyenler hesabına seni dinleyip sözlerini değiştirerek onlara ulaştıranlar da seni üzmesin. Onlar Tevrat’ta Allah’ın âyetlerinin yerlerini değiştirdikleri gibi senin sözlerini de değiştirirler ve ‘Şöyle hüküm verirse kabul edin vermezse ondan sakının!’ derler. Allah, kimin fitneye düşmesini dilerse artık onu kurtaracak yoktur. Allah öylelerinin kalplerini temizlemek istemez. Onlar için dünyada rezillik, Ahirette de büyük bir azab vardır!”