“Babası Nurettin Odabaşı 4 yıldır ‘f..ö’ soruşturmaları kapsamından cezaevinde olan 16 yaşındaki Bahadır Odabaşı, gece saatlerinde evden ayrılarak intihar etti!” Cenab-ı Allah’tan rahmet, kederli ailesine sabır ve taziyetlerimizi sunuyoruz.  

Neden intihar ediyorlar? En dehşetlisi Bediüzzaman’ın dikkat çektiği işkenceler: “Seksen küsûr senelik bütün hayatımda dünya zevki nâmına birşey bilmiyorum. Bütün ömrüm harb meydanlarında, esâret zindanlarında, yâhut memleket hapishânelerinde, memleket mahkemelerinde geçti. Çekmediğim cefâ, görmediğim ezâ kalmadı. Dîvân-ı harblerde bir câni gibi muâmele gördüm, bir serseri gibi memleket memleket sürgüne yollandım. Memleket zindanlarında aylarca ihtilâttan menedildim. Defalarca zehirlendim. Türlü türlü hakaretlere mâruz kaldım. Zaman oldu ki, hayattan bin defa ziyâde, ölümü tercih ettim. Eğer dînim intihardan beni menetmeseydi, belki bugün Said topraklar altında çürümüş gitmişti.” (Tarihçe-i Hayat, internet, s. 543)  

KHK’lıların hapse atılması, yapılan dehşetli hakaretler, işkenceler! Ya çoluk-çocuklarına yapılan emsali görülmemiş eziyetler 15-20 yaşlarındaki körpe dimağları intihara sürüklüyor! 

“Velateziru vaziretun vizre uhra”, cihanşumül hukuk prensibince kimse başkasının suçundan dolayı cezalandırılamaz. Zira, suçun şahsîliği esastır. Anne-baba çocukların, çocukların anne-babaların, kardeş kardeşin suçuyla nasıl cezalandırılabilir! En azılı katillerin bile masum eş ve çocuklarına bakmakla mükelleftir toplum, devlet, iktidar! Oysa emir verilmiş: “F..ö’cülükten hapse girenlerin çoluk-çocuklarının dilekçelerini kabul etmeyin, ısrar ederlerse alın; sümen altı yapın!” Şunu da demiş bu vahşiler: “İş vermeyin, ağaç kökü yesin!” Bu ne gaddarlık, bu ne vahşiliktir, bu ne canavarlık!.. 

Bunların intiharında asıl sorumlu, suçlu, masum anne-babalarını hapse atıp ailelerini darmadağın edip çocukları aç, sefil perişan ederek ümitsizliğe sevk edenler değil mi “essebebu kel-fail/sebep olan yapan gibidir” sırrınca! Elbette er-geç bu dünyada da ahirette de perişan olup dehşetli azap çekecekler. Zira, merhamet etmeyene merhamet edilmeyecektir! 

Bazılarının suçlar öylesine büyük ki, “Demek, bir mahkeme-i kübrâya bırakılıyor.” (Sözler, s. 57)