Tilki ormanda gezinirken kızarmış bir tavuğun ağaçta asılı olduğunu görür. Yemek için yaklaşır, bir de bakar ki, bubi tuzağı var altında. Karşısına geçip oturmuş, bekliyor. Kurt gelmiş:
“Niye yemiyorsun tavuğu?”, “Ben orucum!” Kurt, hemen koşmuş, tavuğa dalar dalmaz, “Buuuumm!” diye patlayınca sırtüstü yere serilmiş. Görür ki, tilki tavuğu yemeye başlamış. “Hani oruçtun?” diye parlamış. “Duymadın mı iftar topu patladı!”
Bugün, özellikle “siyasal dinci” iktidar ve çevresi dini ve her mukaddesatı siyasetine alet etti, ediyor! Kullanmadığı ne kaldı? Kimini din ile, kimini oruçla, kimini ihale-kızarmış tavukla- aldattı, aldatıyor!
Kur’ân, namazın bile alet edilebileceğine dikkat çekerek insanları uyarır: “Yazıklar olsun şöyle namaz kılanlara, ki onlar, kıldıkları namazdan gâfildirler. Onlar, gösteriş için ibâdet yaparlar.” (Maun Sûresi, 4-6)
Bediüzzaman, Hücumat-ı Sitte’deki desise-i şeytaniyeleri Kur’ân-ı Hakîmin tilmizlerini ve hâdimlerini ikaz etmek ve aldanmamak için yazılmıştır… “Kardeşlerim hakkında en ziyade korktuğum, bunların bu zayıf damarından (hubb-u cah, tama, korku vs.) ehl-i ilhâdın istifade etmek ihtimalidir. Bu hâl beni çok düşündürüyor.” (Bediüzzaman, Mektubat, s. 401)
Ve dinin, mukaddes değerlerin siyasete alet edilmesinin dehşetli bir cinayet olduğuna söyler: “Gizli münafık zındıkların Garplılaşmak bahanesiyle siyaseti dinsizliğe alet yapmalarına mukabil, bir kısım dindar ehl-i siyaset, dini, siyaset-i İslâmiyeye alet etmeye çalışmışlardı. İslâmiyet güneşi yerdeki ışıklara alet ve tabi olamaz. Ve alet yapmak İslâmiyetin kıymetini tenzil etmektir, büyük bir cinayettir.” (Bediüzzaman, Hutbe-i Şamiye, s. 52)
Bütün Müslümanları, özellikle dindarları ve bilhassa Nur Talebelerini alet etme hususunda ikaz eder: “Ankara’ya bir vazife ile gitmek için buraya geldi. Bir hafiye onu takip edip o da arkasından girdi. Ben o casusa-Salahaddin kalktıktan sonra- dedim ki: “Risale-i Nur ve ondan tam ders alan biz şakirtleri, değil dünya siyasetlerine, belki bütün dünyaya karşı da Risale-i Nur’u alet edemeyiz ve şimdiye kadar da etmemişiz...” (Kastamonu Lâhikası, s. 186)
Rahmetli Demirel de sık sık, “Siyaseti kışlaya, camiye, okula sokmayalım!” diye uyarırdı. Ne var ki, dinlenmedi, bugün faturasını ağır bir şekilde ödüyoruz!
Biz, “Dini siyasete alet edip büyük cinayet” işleyenlere bir şey demeyecek miyiz?