Baharda kış bestesi var.
Hele karlar bir kalksın da gör!
Bıyık altından gülenler gibi...
Kar altından gülüyor bahar.
Kışta ne var?!...
Kar beyaz ümitler var.
Kışta ne var?!...
Kar kalkar kakmaz çocuk yüzlü papatyalar...
Kışta ne var?!...
Kışın rengi beyaz...
Neden ki bilmem;
Karakış diyen bakışlar var!
Kışta ne var?!...
Kış uykusu var.
“Kuş uykusu...” desene şuna!
Kuşlar çekilir yuvasına.
Kışta ne var?!...
İlkbahar gibi gençliğin vardı.
Yaz yordu seni.
İş güç, harman...
Karman çorman oldun.
İyi oldu, ha!
Derken sonbahar soldurdu seni.
Heyben meyvelerle doldu.
Savruldu yaprakların.
Bir hüzün çöktü yollara.
Dağlara, ovalara, denizlere hattâ...
Derken kış...
Ağır başlı bu bakış...
İnce ince...
Lapa lapa kar...
Bu ne kadar beyaz kelebek...
Bu ne kadar beyaz melek...
Kış seni arar, kış seni sorar.
Kapılara gelir dayanır.
Sobayı yakmanı bekler.
Kestane kokusunu özlemiş; belli!
Kardan adama...
Kar topuna çağırır seni.
Kışta ne var?!...
Daha ne olsun:
Sükûnet var.
Sevecen bakışlar var yollarda.
Kar gibi ak...
Kendini karın yağışına bırak!
Çatılara bak!
Üşümesin dağlar.
Kar altında dağca hayaller kurar.
Vakti gelir ağlar.
İyi mi;
Bu gözyaşları iyi gelir ağaçlara, kuşlara...
Hattâ taşlara...
Kışta ne var?!...
Hani kalkar ya karlar...
Kâr olur; kar.
İyileşir nice efkâr.
“Karda ne var?!...” diye sorup duruyorsun.
Kardan al bahar haberi!
Ebedî dirilişin şarkısını dinle!
Karın adı: Beyaz Gece...
Baharı heceler durur.
Bu yüzden belki de “karakış” derler!
Ölüme girer ya âlem!
Kış uykusu bir çeşit ölüm ya!
Kuş uykuları “tetik” olur ya!
Bahar gelince inler cinler uyanır ya!
“Ölümümüz kış...” demek istiyorum;
Anla!
Kıştan sonra bahar ya!
Öfff anla beni, anla!
Kışların, ölümlerin ardı bahar ya!
İşte ölüm kışlarından sonra...
Bitmeyen baharların müjdesine...
Kışlar kapı aralar ya!
Yordun beni; yeter!
Ölümden korkuyorsan;
Kışta; kar beyaz ümitler var.
Kış sonrası...
Bahar fotoğrafları yeter!
Bırak beni de...
Dinle, kıştaki kaç bahar...
Kaç diriliş bestesini!