Gözlerin kör, kulakların sağır olduğu bir çağın çocuklarıyız.

Aşklar Kalplerden uçup gitmiş. Taşlaşmış kalpler demeliydim. 

“Taş gönülde ne biter; 

Dilinden ağu tüter.” diyen Yunus’un dili ne kadar yumuşak, sakin, sarıcı…

Kaskatı kesilmiş kalplerin hüküm sürdüğü bir dünyanın ta içindeyiz. Yine de gökyüzü mavi… Bulutlar akından akına… Gözüne, gönlüne olur olmaz şeyler sürme, takma aman ha!

Dünya çok mu yorgun, diyorsun Selim Ali? Dediğin gibi… 

Bakma sen koşuşturduğuna; ölüm iyiliği derler buna. Karınca öleceğine yakın kanatlanırmış ya!

Dünyayı bir uçtan ötekine hırlanıp geliyorlar. Daha da öteye gittikleri de var. Ama insanın kendisine en uzak olduğu zamanlardayız. 

Ağzımızdan çıkanı kulağımız (bile) duymuyor. Mübalağa diyeceksin de… değil. 

Bir günde kendinle ne kadar baş başasın diye Bilgin Abi sorunca; Selim Ali’nin konuşacak takati kalmadı. 

Öyle ya… uzaklığın ve yakınlığın bin bir yüzü vardı. Bir ânda miraca gidip gelenle; yetmiş senede kendine gelemeyeni bi’ düşünsene.

Bu çok önemli Selim Ali.  Çok anlatılan şeylerden hiç değil… Afakilik adına ne varsa etrafımız sarılı… Bu görünmeyen sıkı çemberi aşan o kadar az ki… O hür zannedilen hapishane… 

Afakilikten enfüsiliğe; şakileri aşıp o yolu ne edip eyleyip bulmalısın; adın yolsuza çıkmasın diye.

İçine; içinin içine dön, diyen Bilgin Abi’ye döndük birden Selim Ali ile. İçinin içine… diye tekrar ediyordu; çayının son yudumunu yudumlarken.

Haberler bakılası gibi değildi. 

Günler hep aynı mıydı?  Bir tek günü mü yaşıyorduk her gün? Dejavu mu diyorlar buna? Ama öyle değil… Bir gün diğer günün aynısı değil fakat bu aynılığı kimler yaşatıyor bize?! 

Farklı hiçbir şey istenmiyor. Şiirler aynı olsun isteniyor. Resimler, evler, yollar… 

Bu konularda Bilgin Abi ile konuşmalarımızdan bende kalan “MÜFREDAT DIŞI BİR HAYAT” teklifiyle çıkmalıymışız insanlığın huzuruna. Müfredat dışılığın ne olduğunu sonraki zamanlarda konuşalım Selim Ali. İnsanı kalıba sokmak isteyenlere bu söz. O müfredatların bizi nereye getirdiğini gördük. O torna tezgahından geçenlerden bir kişi göstersene şunu şunu yapmış; yaa! Yok işte! Bir kişi ha! Bu müfredat kazanına atılanlar kayboluyor oracıkta; daha ses seda yok. Bunun kitabını yaz Selim Ali.

Eskiden şehirlerin bir kimliği olurdu; şimdi sadece şehirler değil şairler de kimliksiz… Hikayeler, romanlar… hepsi tek tip oldu; iyi mi?! Müfredat…

Sözlükler buna ne diyor biliyor musun Selim Ali: İstibdat.

Aileden okula; okuldan sokağa… aklına gelen her yere bir kanser gibi uzanmış zincir, kelepçe, bukağı, ökse, kilit… Bir tek anahtar yok. Müfredat… İstersen mevzuat de. Adına ne dersen de; netice?! Geç Selim Ali geç.

Kelimelerin içinin boşaltıldığı yerde akla ve kalbe yer yok ki diyordu Bilgin Abi.

Aşk tenselleşmiş, cimrilik tutumluluk diye kabul edilmişse yalanın içi işte böyle dolar gibi şeyleri de ilave edip sustu Bilgin Abi.

Aslında çok da konuşulacak bir çağda değildik; herkes bildiğini okuyordu. Bildiği de yanıldığına yetmeyen bir dünya…

Bİlgin Abi, neyin peşine düşelim peki?

Hakikatin elbette… 

Hakikatin olmadığı yerde ortalığı yalanın almasından başka ne olabilirdi ki Selim Ali!

Başını doğruluğun ve yalansızlığın çektiği bir dünya özleminde olmadıktan sonra sanal âlemin hakiki kurbanları azalmazdı ki…

Kuşlar, ağaçlar, rüzgâr, kar gibi… Vaktinde gelen erikler, dutlar gibi…

Şeffaf, pırıl pırıl serin sular gibi yolun açık olsun Selim Ali!

Ve şu sessiz zamanın sesine kulak ver ki ne söylemekte…