{1}

“Sağlıktır her şeyin başı.” diyor Karacaoğlan.Tamam da bu işi çok abarttık. Bu işin başı ilâç, iğne, doktor değil. Ve artık hastane reklâmları boy boy... “Hastalıktan para kazanma hastalı”ğına adım attık. 

Beslenemeyen bir toplumla karşı karşıyayız. Gerçek yiyecekler öyle kolay alınır şeyler değil artık. Yolunuzun üstünde kaç lokanta var; mecbur kalınca yemek yiyebileceğiniz! 

Adım başı hastanecikler... Bir ton para... Marketler boyalı yiyecek dolu... Sonra.... aaa kanser vak’aları artmış! Ne olacaktı! Bir de hemen gelin çekap yaptırın gibi para tuzakçıkları... Efendim, şimdi muayeneye başlamazsak, çok yaşamazsınız! Bu nasıl bir muhatabiyet?!... {Hastanelerin tedavi altına alınması gerekiyor.}

{2}

Peynir ekmek gibi “kem/oterapi” kullan(dırıl)an bir ülkeyiz. Niye? Eğitimi en geri ülkelerdeniz ve nasıl oluyor da bir tek doktorlar “doktor” yetişmiş oluyor?!... Kemoterapi sebebiyle iyi oldum diyen kaç kişi tanıyorsunuz? En kötü istibdat; ilmî istibdattır. İlle de bu ilâcı kullanacaksın; yoksa ölürsün! Gördün mü tedaviyi! Kemoterapi yiyeceğinize bir tabak meyve yiyin; besmeleyi çekerek... Afiyet olsun.

{3}

Doktorun hastasıyla, öğretmenin öğrencileriyle, idarecilerin halkıyla konuşurken çok sert yüz ifadeleri takındıklarını görüyorum. Sanki sürekli savaş halindeyiz. Lütfen, biraz rahat yüz ifadelerine ihtiyaç var. Çok konuşup çok az kitap okuyorsunuz. Çok zaman okumuyorsunuz; bu her halinizden anlaşılıyor. Her gün konuşmayın! Biraz eve çekilin; okuyun, yazın! Fıkralar falan anlatın arada! Atasözü, deyimler ve saire gibi şeyler katın konuşmalarınıza! Kültür, hayat gibi tazelenmek ister. Bir de lâfla peynir gemisi yürümüyor. Bıktırmayın! Ölüm diye bir şeyi ne çok unutuyoruz! Dünya ebedî mi! Mevsimlerin şarkısını dinleyin; susun biraz!

{4}

Hasta ziyaretinden geliyorum. Kitaplı hastaları ziyaret edince siz tedavi oluyorsunuz. Bir de hasta dünya kadar kitabı deviren olunca keyif üstüne keyif... Ziyaret edenden edilene dönüyorsunuz. Kazazede dostumuz, ağabeyimiz, kaza esnasında, camdan fırlayıp uçarken, dilekçe gönderiyor. Bu okuduklarım bende mi kalacak diye. Ve aort damarı patlayan, bacağı, göğüs kafesi kırılan, akciğerleri yumruk gibi kalan, kalbi durup günler sonra çalışan, iç kanama geçiren, vesaire, vesaire yani zahire göre ölmesi gereken birinin duâsı kabul oluyor ve hayata geri dönüyor. Hastalık, insan, kader, hikmet-i Hüdâ üzerine; hastadan ziyaretçilere bir seminerdi bugünkü. Bu kazanın kendisine bir ikram olduğunu sevine güle anlattı. Moralin, ümidin tecessüm etmiş fotoğrafını gördük.

{5}

Hasta, ölü, hapis ziyaretlerine, arada bir gidin. Dönüşte daha bir huzurlu olduğunuzu göreceksiniz. Hattâ işlerinizin en ortasındayken bile yapın bu önemli işleri.

Hasta ziyaretleri dünya ve ahiret arası bir şey... Gidin, gidin; bu ziyaretler rahatlatacak acıyanlarınızı.

{6}

Hastalanınca anlıyoruz ki sağlık diye bir şey varmış. Yaşayış hatalarımız bir zaman hastalık olarak dönmeden; kendimizi yoklayalım. Dokunalım sağlığımızın ipek yumuşaklığına. “Sağlık olsun” diye ki tabiri bir rüya gibi bilelim ve sağlığa yoralım. 

Sağlığın itibarını zedelemeyelim.