Okullarının boş olduğunu kendisi de gördü. 

Şaşkın, perişan, fukara, hadsiz, edepsiz, karmakarışık haliyle, diliyle ne aradığını da bilemiyor.

Evler, yollar, köprüler, trenler, uçaklar, vapurlar, baş döndüren üretim bir işe yaramıyor. 

Dünya kanıyor, yanıyor, böğürüyor. 

Çıkış mı? 

Kolay; çok kolay da... henüz öyle bir arayışı yok ki dünyanın.

Dünya... bakıyor lâkin görmüyor. 

Akıl var; kalp ölü... 

Çözüm... 

Hira’dan Çam Dağı’na sesleniş çizgisinde de... daha epeyce zorlu imtihanlar var gibi... 

Biz dünyaya bir ışık tutabilirdik. Biz de ayıpladıklarımıza benzedik. 

Neyse... işte “o kendimizi” terk ettik. 

Kapıyı çarpıp çıkınca dönüş de öyle hemen kolay olmuyor. 

Biz de zalimlere benzedik. 

Biz de müsrif olduk. 

Komşumuz aç yatarken... tok uyuduk. 

Hak yiyen ..k yer derdi rahmetli annem; şimdi anlıyorum.

Cennetin kapısını cömertler açar, diye öğrendiydik; cimri olduk.

Çaldık, çırptık, duymadık, görmedik, bilmedik, öğrenmedik, okumadık, hissetmedik, sormadık. 

Şimdi ekmekler “ekmek” değil; sofralarımızın bereketi yok. 

Bu “ters” köşeler “ders” köşesi olur da “dört” köşe oluruz belki! 

Belki!