Yani, kendi kafa fenerimize itimat edip, bildiğimizden şaşmıyoruz! Dolayısıyla, ihtimalleri, yanılma payını hiç dikkate almıyoruz.

Doğru bildiğimiz eğrilerle amel edip gidiyoruz, çoğu zaman.

İnsan her şeyiyle, her şekliyle mükemmel olmaz, olamaz; çünkü kul, kusur ile malûldür.

Bizim de kabahatimiz, hoşa gitmeyen yönlerimiz, hatta kötü taraflarımız olabileceği gibi; bir başkasının beğenmediğimiz bir davranışına, bir kötülüğüne maruz kalmamız da mümkün.

Bunun örneklerini, günlük hayatımızda zaman zaman yaşıyoruz.

Marifet, bu gibi şeylere kısas uygulayıp aynıyla karşılık vermek değil; kırlangıç kuşunun yaptığı gibi zararın bazen altından, bazen üstünden geçerek yola devam edebilmektir.

Yoksa her kötüyü düşman bilmek; defterinden silivermek olur mu?

Kaldı ki, kötü olan ancak biziz; bizim nefsimiz!

Cenab-ı Hak, bu hususla ilgili olarak şöyle buyuruyor:

“İyilikle kötülük bir olmaz. Sen (kötülüğü) en güzel bir şekilde önle. O zaman bir de bakarsın ki, seninle arasında düşmanlık bulunan kimse, sanki candan bir dost oluvermiştir.

 “Buna (bu güzel davranışa), ancak sabredenler kavuşturulur; buna ancak (hayırdan) büyük nasibi olan kimse kavuşturulur.” 1

(Kötülük, en güzel hâlet ne ise onunla önlenir. Meselâ gazaba sabır, bilgisizliğe hilm, kötülüğe af ile karşılık verilir.)

Risale-i Nur’da, “Muhabbete en lâyık şey muhabbettir; husûmete en lâyık sıfat husûmettir” 2 deniyor.

Aksi hâlde, “Kin ve haset, ateşin odunu yakıp bitirdiği gibi sevapları da yakıp bitirir.” 3

Yine, Peygamberimizin (asm) ifadesiyle; “Faziletin en üstünü, seninle akrabalık bağını kesenle ilişkini sürdürmen, sana vermeyene vermen, sana kötü söz söyleyeni bağışlamandır.” 4

Kötülüğün karşıtı, iyiliktir. İyilik ise karşılık beklemeden başkalarına yapılan yardım, hayır, lütuf, kerem, ihsan, inâyettir.

Merhum Ali Fuat Başgil, bize, “Başkalarından gördüğün kötülük, seni iyilik yapmaktan alıkoymasın” 5 tavsiyesinde bulunuyor.

Öyle ya, kötülüğe kötülükle karşılık vermek her kişinin, kötülüğe karşı iyi davranış sergilemek ise, er kişinin işidir!

Dipnotlar:

1. Fussilet Sûresi, 34-35.

2. Said Nursî, Hutbe-i Şamiye, 57.

3. Camiü’s-Sağîr, 3: 1240 (İbn Mace, Zühd, 22).

4. İbn Hanbel, 3: 439.

5. A. F. Başgil, Gençlerle Başbaşa, 68.