Olması gereken şu:

Yapabileceğin her ne güzel şey varsa onu, o gün yap, yarına bırakma. Çünkü yarın kim öle, kim kala…

“Keşke o gün şunu şöyle yapsaydım.”

Neden yapmadın?

Yapma imkânın vardı da yapmadıysan, hasaret. İmkânın yok ise, o takdirde, zaten yapılacak bir şey yok.

Öyle olunca, “Keşke”nin de lüzumu yok.

Nedamet edip, keşke’ler ile dövünmek yerine, yeri geldiğinde sevdiklerine ve sevmediklerine ne yapman gerekiyorsa, onu, yapabildiğince yap.

“Sevdiğimize yapalım, o tamam da; sevmediklerimize ne diye yapalım?” sorusu akla gelebilir. Şunun için:

Onlara da en azından dostluk eli uzatılabilir, gönüllerdeki buzları eritebilirsin.

Bu, böyle.

Herkesin evi barkı, evlâdı ıyali var.

Siz de ya babasınız ya da annesiniz. Yani, sorumluluk taşıyan kimselerden birisiniz.

Önce, aile ölçeğinde; ardından da konu komşu, eş dost, akraba olmak üzere başkalarına karşı da sorumluluk taşımaktayız.

İncinmemek için, incitmemek, insanî davranışların en önde geleni.

Yapacağımız bir yanlış, mütesilsilen, yukarıda ifade ettiğimiz ferdleri muhtemeldir ki birer birer etkiler.

Dönüp, “keşke yapmasaydım, söylemeseydim” teranesi hiçbir işe yaramıyor.

Gönlünüzden güzel bir duygu geçiyor ve yapmak istiyorsunuz.

Yapmıyorsunuz.

O duygu da sizi terk edip gidiyor. Eğer o güzel şeyi yapmış olsaydınız hem siz hem de muhatabınız mutlu olacaktı.

Ama yapmadınız.

Bir gün, o hissiyatınızı ve yapacağınız o kimseyi hatırladınız.

Bin pişman olarak kendi kendinize, “keşke” deyip durun. Kime ne faydası var?

“Demir tavında dövülür” sözünü boşa söylememiş, söyleyen. Dolayısıyla, her ne yapacaksa insan, tavında yapmalı.

Gün, bugün!

Yarın olduğunda bugün, dün; elden çıkmış bir zaman.

Bütün bu duyguları yaşayan bir kimse olarak, “keşke” lâfının altında âdeta eziliyorum.

“Keşke…”

Ne keşkesi kardeşim?

Şunu alsaydım, bunu satsaydım, bunu yapsaydım vs, vs…

Bunların hepsi, lâf salatası.

Çoluğuna çocuğuna, eşine, dostuna ne yapabiliyorsan, bugün yap. Çünkü yarın çok geç olabilir.

Ya sen onu bulamazsın ya da o seni.

Var iken, var olana, varlarından fedâ et. Ondan sonra, ne edersen et…

Ömür bir an-ı seyyale. Hız kesmeden gidiyor ve bizi de beraberinde alıp, götürüyor.

Gönlünde güller açarken, sev; al sat, getir götür, yedir içir, gezdir elin kolun tutarken.

Sevdiklerin, bütün bunlara değer.

Yapabilirsen, eğer...