Çöküşe karşı çâresiz kalıp çözümsüzlüğe saplanan “tek kişilik yönetim” her sıkıştığında başvurduğu gibi milli değerlerin ardından dinî değerleri istismarı da tamgaz sürdürüyor.
Bütün kamuoyu araştırmalarında dibe vuran ve gün geçtikçe erimesine karşı hırçınlaşan siyasi iktidar tam bir telâş ve tehevvürde; toplumu kamplaştırma ve kutuplaştırma operasyonlarına din üzerinden devam ediyor.
Parti teşkilâtındaki kopmaları, ayrılmaları, dağılmayı nefret ve şiddet diliyle, hırçın saldırılarla önlemeye çalışıyor
DİNİ TEPE TEPE KULLANIYOR…
“Siyasetçilik taraftarlığıyla umûmun mâl-i mukaddesi olan dini kendi partisine has gören inhisar zihniyeti”yle kitleleri “din karşıtlığı”na sürükleme, dinin aleyhine sevk etme vahameti pahasına dini değerleri kullanıyor.
“Muhakkak insan çok zâlimdir ve çok cahildir” (İbrâhim Sûresi, 34) âyetinin hükmüyle “şedid (katmerli) bir zulüm”le âdeta “küffarla cihad yapılıyormuş”çasına vatandaşlar birbirine “düşman” ediliyor.
Siyasî rakiplerini “din düşmanlığı”yla itham eden illetli siyaset anlayışıyla, siyasi rant uğruna muhaliflerini “dine aleyhtarlık tavrını almaya” sevk eden kışkırtıcı söylemlerle dinî hassasiyetler tahrip ediliyor. “Sahte siyaset bezirgânlığı” ve mukaddeslerin istimâliyle dinî değerler “siyasetin cinâyeti”ne âlet edilmeye yelteniliyor.
Cuma namazının farzı, sahih olmasının şartlarından olan Cuma hutbesi ve yanı sıra vaazlar siyasetin propaganda aracı haline getiriliyor. Camiler İlâhî hükümlerin tebliğinde değil, günlük siyaset propagandasında kullanılıyor.
Kısacası, Diyanet İşleri eski Başkanı’nın “Biz din ile siyaseti iç içe kıldık. Din toplayıcı, siyaset ayrıştırıcıdır” tesbiti bir defa daha teyid ediliyor.
Gösterinin, imajın, propagandanın davet, irşad ve tebliğle karıştırıldığını söyleyen bir diğer Diyanet İşleri eski Başkanı’nın, “Dindarlığımız, ahlâkımız gösterişin egemenliğinde zayıfladı maalesef” yakınmasını haklı kılıyor.
DİNİ İSTİSMARA FIRSAT VERİLMEMELİ
Çarpıcı olan, bugünkü Diyanet’in, dinin siyasi rant uğruna vatandaşlara karşı menfi bir surette istimaline ve istismarına tepkisizlikle bir nevi “onaylaması.” Diyanet’tekilerin, yolsuzluğa, hırsızlığa, rüşvete, millet malını peşkeşe, haksızlığa, hukuksuzluğa, israfa, şatafata, yüz binlerce lirayı bulan üç-beş maaşa tek kelime etmemeleri.
Camiye sokulan siyaset içerikli vaaz, hutbe ve duâlarda âdeta parti toplantısıymış gibi iktidar övülerek dinin tepe tepe kullanılmasına bigâne kalması. Din üzerinden siyasete en ufak bir itirazda bulunmaması.
Belli ki yüzde 100’leri aşan zamlarla azan korkunç hiper enflasyonla, kat kat artan dövizin ve faizin, yüzde 30’ları varan işsizlikle, ekonomik çöküşle her alandaki yıkımın hesâbını veremeyen iktidardakiler, saplandıkları girdaptan çıkamamanın çıkmazında. Bu panikle gerçek gündemi saptırmak için dini hoyratça kullanıyorlar.
Özetle, başta “millet ittifakı” ve “demokratik parlamenter sistem işbirliği”ndeki muhalefete karşı kaybeden “tek kişilik hükûmet” yine “dini siyasete âlet cinâyeti”ne tevessül ediyor.
Bundandır ki demokratik muhalefet, “iktidar cephesi”nin eline binbir isnad ve iftirayı da ekleyerek insafsızca ve vicdansızca kullanacağı kozları sunmamaya fevkalâde dikkat etmeli.
Özellikle hâlen ideolojik saplantılarından kurtulamamış; bu hususta her ağızlarını açtıklarında “din nâmına siyaset”in işine yarayan, milleti din ve mânevî değerler üzerinden bölen, kin ve öfke kusan zehirli nefret diliyle topyekûn toplumu bloklaştırıp düşmanlaştırma peşindeki “tek kişilik otoriter ucûbe”ye hizmet eden, muhalefetin ayağına kurşun sıkan şuursuz tahriklere fırsat vermemeli.