“Yeni anayasa” paravanında anayasa da “tek kişilik yönetim”e uydurulmaya çalışılıyor. Demokratik meşru siyasetin alanı daraltılıyor. 

Türkiye nüfusunun yüzde 50’sine yakınının seçtiği “millet ittifakı” belediyelerinin hizmetlerini engelleyip etkisiz hale getirme hesâbına salgında halka yardım yapmaları yasaklandığı gibi belediye başkanlarının genel müdür atamaları ellerinden alınıyor. 

Keza, “siyasetin demokratikleşmesi” perdesinde “seçim sistemi”yle oynanarak “temsilde adâlet” bütünüyle berhava edilirken muhalefeti tasfiye kumpasları kuruluyor.

Cumhurbaşkanlığı kararnâmeleriyle devre dışı bırakılan Meclis’in yasama ve denetim işlevinin tamamen ortadan kaldırılmasıyla yetinilmiyor. 

Demokrasilerde parlamentoların en temel hakkı olan bütçe hakkı da Meclis’ten alınarak Saray’ın bütçesini “onay” makamında bırakılmış. 

Seçilmiş milletvekillerine fezlekelerle, dokunulmazlıklarının kaldırılmasıyla, ard arda açılan davalarla Meclis’in itibarı daha da düşürülüyor.  

TAM BİR “OTORİTERLİĞE” DÖNÜŞMÜŞ!

Bu vartada Saray ve “Saray’ın sekreterleri” durumuna düşürülen bakanlar, Meclisi takmıyor. Son iki yılda milletvekilleri tarafından Meclise sunulan 29 bin 218 soru önergesinden 12 bin 771’inin cevapsız kalması bunun açık tezâhürü.  

27. Yasama döneminde 1166 sorudan 348’ine cevap veren Cumhurbaşkanı Yardımcılığı, toplam 6 bin 359 soru sorudan 2 bin 802’ni cevaplamış. Aile Bakanlığı 495 sorudan sadece 7’sine cevap vermiş. Adalet Bakanlığı’na sorulan 3 bin 553 sorudan 3 bin 274’ü cevapsız kalmış. 

Buna göre milletvekillerinin bilgi edinme ve denetleme amacıyla verdiği yazılı soru önergelerine cevap verme oranı son 11 yılda yüzde 85’ten yüzde 26.61’e düşmüş. 

Ne var ki bununla da kalınmıyor. Meclis’in çıkardığı kanunlar Anayasanın açık hükmüne rağmen “Cumhurbaşkanlığı kararnameleri”yle ıskartaya çıkarılıyor. 

“Partili cumhur-başkanı” seçimlerde partisinin milletvekili listesini hazırlamakla partiyi de zabt-u rabt altına almış; Saray’ın tekliflerini onaylamakla kalan milletin vekillerinin hür hareket etmeleri daha baştan engellemiş. “Tek kişilik yönetim” tam bir otoriterliğe dönüşmüş. 

AKP iktidarında hükûmetin otuz beş ülkeyi İstanbul’da toplayıp alây-ı vâlâ ile metnini yazıp imzaladığı, adını “İstanbul sözleşmesi” koyduğu parlamentodaki iktidar grupları başta olmak üzere bütün partilerin onayladığı ve her fırsatta övündüğü uluslararası sözleşme, içeriğindeki ciddi sakıncaları ve milletin ahlâk, gelenek ve kültürüne uymayan aykırılıkları ayıklamak yerine, gece yarısı “tek bir imza” ile çıkarılan kararname ile feshediliyor. 

BİN 493 KANUN, 2 BİN 229 KARARNAME MADDESİ

Bu haliyle diğer “tek kişilik kararnameler”de olduğu gibi demokrasinin üç sacayağından biri olan Meclise, yasamaya, millet irâdesine ve siyasete darbe vuruluyor. Bundandır ki siyasi iktidar için içte ve dışta “freni patlamış, ancak gaza basılmış kamyon gibi sağa sola çarpıyor” yorumları yapılıyor. 

Belli ki topluma salınan korkuya rağmen telefonla yapılan anketlerde dahi yüzde 30’lara inen, ortağıyla birlikte yüzde 40’ın altına düşen AKP iktidarı sırf bazı muhâfazakâr çevrelerin oyunu almak uğruna, kendi yaptığını yüksünmeden yıkıyor. 

Ve bu durum, iktidar partisinin gece yarısı yasaları gibi istişâresiz, yeterince araştırılıp müzâkere edilmeden, alelâcele, tutarsız, öngörüsüz ve eksik yazıldığı için yanlışlıkları sonradan fark edilip bazıları yeni kararnamelerle sekiz-on kere değişiklikle “iptal” edilen  kararnamelerle ülkenin ne denli tahrip edildiğinin son örneği oluyor. Bu yüzden çıkarılan 55 kararnâmeden 35’inin 21 kararnameyle düzeltilmesi garabeti sergileniyor. 

Temmuz 2018’de başlayan 27. dönemin başından bu yana Meclis’teki 600 milletvekili -909 maddesinde çok farklı konular tek torbaya konularak müzâkere edilmeden apar topar gece yarısı operasyonlarıyla Meclis’ten geçirilen” torba yasa” olmak üzere bin 493 maddenin yer aldığı 104 kanunu yasalaştırırken, Cumhurbaşkanı’nın 64 adet kararnamesiyle ile 2 bin 229 madde yürürlüğe konulmuş. 2020 yılında gündeme Meclis’e gelen 808 yasa teklifinden 23’ü yasalaşırken, kararnamelerle tam 217 madde uygulanmaya konulmuş.

Özetle “tek kişilik yönetim” Meclis’e ve demokrasiye tuzak olarak sistemi felç etmiş.