Siyasi iktidarı eleştiren tweetlere dahi derhal soruşturma açılıp insanlar derdest edilirken, savrulan toz duman türbülansta, fâil-i meçhul cinâyetlerden, bir kamu bankasından “kredi” adı altında 750 milyon doların bir medya grubuna peşkeş çekilip “yandaş medya” haline getirilmesine ve bazı siyasetçilerin arabalarına çantalarla para bırakıldığına kadar... dehşetli iddialar soruşturulmuyor.

Her biri başlı başına bir soruşturma ve dava konusu olması gereken videolarda olay, isim, zaman ve mekân verilerek deşifre edilen iddialara ilişkin yargıda yaprak kıpırdamaması, yargının ne denli “siyasetin kontrolü” altında olduğu ele veriyor.  

Keza sözkonusu vahim iddiaların parlamentonun önüne getirilmesinden kaçınılması, “tek kişilik yönetim”de millet irâdesinin temsilcisi Meclis’in ne denli devre dışı bırakılarak denetim işlevinin ıskartaya çıkarıldığını bir defa daha su yüzüne çıkarıyor. En son muhalefetin Meclis’e sunduğu Araştırma Komisyonu kurulması talebin AKP ve MHP oylarıyla reddedildi.

MECLİS’İN DENETİMİ ENGELLENİYOR

Oysa Anayasanın 6. ve 7. maddelerinde “Egemenlik, kayıtsız şartsız milletindir. Egemenliğin kullanılması, hiçbir surette hiçbir kişiye, zümreye veya sınıfa bırakılamaz…” hükümlerinin aksine 150 yıllık deneyimin bir kalemde silindiği “ucûbe sistem”le zaten “demokrasi endeksi”nde iyice gerileyip “hibrit-melez demokrasiler” kategorisine düşen Türkiye kutuplaşma ve kamplaşma kargaşasına itiliyor. 

Keza “tek adam rejimi”nde tepeden tâlimatla yargının bağımsızlığı ve tarafsızlığı berhava edilirken, cumhurbaşkanının tek başına çıkardığı “ferman” gibi kararnâmelerle Meclis’in yasama yetkisi ıskartaya çıkarılmış. Saray’da kotarılan “yasa teklif ve tasarıları”nın dayatıldığı Meclis’in yasama ve denetim fonksiyonu fiilen işlemez hale getirilirken, emrivaki “kararnameler”le yürütmenin yanısıra yasama da “tek kişi”nin güdümüne sokulmuş. 

Çıkarılan kararnamelerden çoğunun yine kararname yanlışlarının düzeltilmesine dair olması, otoriterleştirilen “tek kişilik rejim”de istişâresiz sistemin ürettiği skandallardan.

Demokrasilerde parlamentoların en temel hakkı olan halktan toplanan vergilerin halkın temsilcilerinin kararıyla harcanması hakkı ve denetimi yetkisi Meclis’ten alınıp “tek şahıs”a verilmiş.

Sadece geçen yasama döneminde Meclis’e verilen 808 kanun teklifinden, muhalefetten gelen 662 teklifin reddedilip gündeme dahi alınmaması, yürütmenin yasamayı dikkate almadığının bir diğer göstergesi.

Ve Meclis’in yürütmeyi/hükümeti denetim işlevlerinden biri olan güvenoyu ve gensoru ile, herhangi bir yasa çıkarılırken bakanların Meclis’te -Genel Kurul’da- bulunma mecburiyetinin kaldırılması, milletvekillerinin sözlü soru haklarının alınması da Meclis’i etkisiz hale getirmiş. 

Meclis dışında atanan bakanların gelmediği Meclis’te araştırma ve soruşturma komisyonu kurulması için 301 milletvekilinin teklifi, 360 vekilin onayı gerekiyor.

ORTAK SİYASİ İRÂDE VE AKSİYON…

Ne var ki muhalefetin buna yetecek sayısı yok; bunun için iktidar partisi AKP ya da MHP’nin desteği lazım; onların tavrı da belli. 

Kaldı ki 15 Temmuz Hâdisesi’nin ardından Meclis’te grubu bulunan bütün partilerin üye verdiği, AKP’li Komisyon Başkanı’nın Mayıs 2017’de bir basın toplantısıyla kamuoyuna açıkladığı ve 12 Temmuz 2017 günü makam odasında bütün medyanın önünde törenle dönemin Meclis Başkanı’na elden teslim ettiği “15 Temmuz Darbe Girişimini Araştırma Komisyonu Raporu” göz göre göre kaybedildi.

Muhalefet sözcülerinin “raporun akıbeti”ne dair soru önergelerine, yine iktidar partisine mensup Meclis Başkanvekili, “15 Temmuz Darbe Girişimini Araştırma Komisyonu raporu tekemmül etmediğinden bastırılarak dağıtılamamıştır. Komisyon tarafından tekemmül ettirilerek Başkanlığımıza sunulan bir rapor bulunmamaktadır” garip cevabını verdi. 

Bu garabeti aşmak için millet irâdesinin temsilcisi Meclis’in hâkimiyeti ve hukukun üstünlüğü için muhalefetin araştırma ve soruşturma komisyonu talebiyle kalmayıp başka kanallarla vahim iddiaları kamuoyunun gündemine getiren ortak bir siyasi aksiyon geliştirmesi icâb ediyor.