Namaz; imanın âlâmeti, vücudun selâmeti, mü’minin istirahati ve kalbin huzurudur.

Cemaatla camide kılınmasının sevabı çok olsa da evde veya başka yerde tekbaşına da kılınabilir.

Güneşin ilk fecriyle sabahı, güneşin zevali yani güneş tam tepeye geldikten sonra batmaya doğru gitmesiyle öğleyi, gölgelerin iki katına çıkarmasıyla ikindiyi, güneşin ilk batışıyla akşamı ve gök yüzünden güneşten eser kalmamasıyla yatsı namazı kılınır.

Bediüzzaman namazı anlatırken şöyle der: “Evet, her bir namazın vakti, mühim bir inkılâb başı olduğu gibi azim bir tasarruf-u İlâhinin ayinesi ve o tasaruf içinde ihsanat-ı külliye-i İlâhiyenin birer mak’ası olduğundan Kadir-i Zülcelâl’e o vakitlerde daha ziyade tesbih ve tazim ve hadsiz nimetlerinin iki vakit ortasında toplanmış yekûnuna karşı şükür ve hamd demek olan namazı emretmiştir.”

“Namazın manası, Cenab-ı Hakk’ı tesbih ve tazim ve şükürdür. Yani, celâline karşı kavlen ve fiilen “sübhanallah” deyip takdis etmek; hem kemaline karşı lâfzen ve amelen “Allah-u ekber” deyip tazim etmek; hem cemaline karşı kalben ve lisanen ve bedenen “Elhamdülillah” deyip şükretmektir.”

“İbadetin manası şudur ki: Dergâh-ı İlâhide abd, kendi kusurunu ve acz ve fakrını görüp kemal-i rububiyetin ve kudret-i Samedaniyenin ve rahmet-i İlâhiyenin önünde hayret ve muhabbetle secde etmektir.”

“Nasıl ki insan, şu âlem-i kebirin bir misal-i musağğarıdır ve Fatiha-i Şerife, şu Kur’ân-ı Azimüşşan’ın bir timsal-i münevveridir. Namaz dahi bütün ibadetin envaını şâmil bir fıhriste-i nuraniyedir ve bütün esnaf-ı mahlûkatın elvan-ı ibadetlerine işaret eden bir harita-i kudsiyedir.” (Dokuzuncu Söz)

Müslamanım diyene, kalbin temizliği yetmez. Namaz ibadetiyle; kalbi temizlemek, eğmeyen başımızı Allah huzurunda eğmek gerek.

Günah kirimizi silen, mü’minin Mi’racı olan ve bizleri kotülüklerden uzaklaştıran namazımızı düzgün biçimde kılmaya özen gösterelim. Selâm ve duâ ile.