Gönlümüzün hazân yaşadığı bir zaman dilimine tevafuk etmişti o gün. İliklerime kadar maddeten manen üşümüştüm. Bu kadar soğuk olacağını tahmin edememiş üstümde ince bir pardösüyle gelmiştim Edirne’ye. Bu şehirde tanıdığım hiç kimse yoktu. Garip bir yolcu misali gittiğim kapı, çocukluğumdan beri duyduğum, rahmetli babamın pek medhettiği Selimiye Camii oldu. Kanadı kırık kuş gibi sığınmıştım kutlu mabede. 

Mübarek cami sanki şefkatle kollarını açmış, manen: "Ey garip yolcu!

“Allah birdir. Başka şeylere müracaat edip yorulma, onlara tezellül edip minnet çekme, onlara temelluk edip boyun eğme, onların arkasına düşüp zahmet çekme, onlardan korkup titreme. Çünkü Sultan-ı Kâinat birdir, herşeyin anahtarı onun yanında, her şeyin dizgini onun elindedir; herşey onun emriyle halledilir. Onu bulsan, her matlubunu buldun; hadsiz minnetlerden, korkulardan kurtuldun. Rahmet evine, O'na en yakın olduğunuz secde mahalline safa gelmişsin!" der gibiydi.

Yağmur altında, şalıma sımsıkı sarılmış vaziyette giriş kapısına gelmiştim. Birden duraksadım. Çekim gücüne kapılmak mı, cezbe hali mi desem, bilemeyeceğim bir halet-i ruhiye. Öylece kalakaldım. Yağan rahmet altında durup seyre daldım. Efsunlu bir hava vardı o gün Selimiye'nin avlusunda. Bir de gönlü kırık, kalbi hüzünlü gariban misafiri. Sanki; şehirden, insanlardan, tüm dünyadan çok uzaktaymış gibi, sessiz, sakin, dingin bir huzur. Nice ziyaretçileri ağırlamış yorgun mermerlerin üzerinden akan yağmur sularının sesinden başka ses yoktu. Sanki zaman durmuş, tüm seslere kapanmış, gönlün muhabbetullah koridorlarına kapı açılmış asude bir iklim yaşanıyordu. Sadece yağmurun şıpıltısı, şadırvan üzerinde uçuşan kuşların kanat çırpışları, bir de yüreğimin kuşların çırpınışlarına karışan pır pırları... Bu seslerin her biri birleşerek, ilahi bir senfoni oluşturuyor, zikir tınısı gibi geliyordu kulağıma...

Uzun zamandır gözlerime hapsettiğim gözyaşları da hürriyetine kavuşmuştu artık. Kucağıma düşüyor, oradan da yağmur sularıyla buluşuyordu. Saçak altında korunmaya çalışan kuşlar misali eğilerek geçtim asırlık kapıdan. Bismillah diyerek içeri girdim. Manzara muhteşemdi. Gözlerim kamaştı, ruhum ihtizaza geldi. Ecdad nasıl eserler yapmış, nasıl da maneviyat yüklü bir mimari, nasıl sanatlar icra etmişti böyle! Bu eserler taş ve topraktan ibaret değil. Her tuğlasına inanç işlenmiş, her harcına dua katılmış, sevgi, şükür, merhamet, ihtiram ve daha nice güzel hissiyatla bezenmiş. İnsanı, adeta dünyadan koparıyor, ruhunu manevî bir âleme doğru yolculuğa çıkarıyor. Öyle ki, sanki, dünya ile ukba arası arâfta bir yer. Ya da dünyaya uzak, Allah'a yakın bir hal. Heybetle şefkatin harmanlandığı hissediliyor. İnsanın dua edesi, artık hiç günah işlemeyesi, insanın artık "insan" olası geliyor. Rahmetin çepeçevre sardığı bu ortamı hayranlıkla seyrettim. Büyük mimarının, "ustalık eserim" dediği bir şaheserdi. Rahmet diledim onun için.

Namaz vakti olmadığı için ortalık tenhaydı. Birkaç temizlik görevlisi dışında kimse yoktu. Adeta soğuktan halılar ıslakmış hissi veriyordu. Büyük bir sütunun dibine çöktüm. Kim bilir kimler gelip geçmişti bu mübarek mekândan.

O mübarek ziyaretçiler hürmetine istedim, istedim Rabbimden... Muztar kullarına yardım eyle dedim. Dualar ettim Selimiye'de...