Öyle sessiz, öyle beklemeksizin, öyle habersiz. İnsanoğlu için, her ölüm, erken ölüm gibi gelir.

Aklıma dedem ve akşam üzeri onu  evin önünde bekleyen kedileri düşmüştü. Zaman çok geçmedi, dedemin dünya misafirliğinin bittiği haberi geldi.

Etrafımızı bir mahzunluk sarıp sarmaladı. Lâl kesildik. Sanki ruhumdan, çocukluğumdan bir parça düştü. Kalbim ikiye bölünmüş gibi. 

Bir tarafı fani olan ayrılığın derin sancısını çekiyor, bir tarifim ise, ölümün rahmet cihetinin şuuru ile tebessüm ediyor.

Dünya gözüyle ölüm, bir zifiri karanlık, feryat figan dolu dinmeyen  bir yas ve sönmeyen bir kor.

Gözümü, kulağımı, ruhumu dünyanın ölüme bakan zülumatlı yüzüne kapattım. Gönlümü ve sözümü dünyanın ölüme bakan aldatıcılığından sakındım.

Kalbimin zerrelerinde, Üstadımız Bediüzzaman’ın, “Ölüm, idam değil, firak değil, belki hayat-ı ebediyenin mukaddemesidir, mebdeidir. Ve vazife-i hayat külfetinden bir paydostur, bir terhistir, bir tebdil-i mekândır. Berzah âlemine göçmüş kafile-i ahbaba kavuşmaktır. Ve hâkezâ, bunlar gibi hakikatlerle ölümün hakikî güzel simasını gördüm. Korkarak değil, belki bir cihetle müştakane mevtin yüzüne baktım. Ehl-i tarikatçe rabıta-i mevtin bir sırrını anladım.”  (26. Lem’a) sözleri yankılandı.

Ölüm gibi lezzetleri acılaştıran ve ardındakilere yakıcı bir ayrılık ile sınayıp, sabır ve sükûnet içerisinde Rabbimize teslim oluyoruz.

Kıymetlim ... dedem... bir ikindi vakti, kafesinin kapısı açılan, kanatlarını hür bir vaziyete  gökyüzüne çırpan bir kuş misali, ruhunu Rahman’a teslim etmiş. Bize hüzün yüklü hicran bırakıp, Rabbimizin huzuruna gitmiş.

Saçları gibi kalbi de pamuktu. İçindekiler gözlerinin maviliği kadar derindi. Şimdi gülüşü, gözyaşları, sesi ve sessizliği evinin duvarlarına saklı.

Küçük şeyler mutlu olmayı bilen, bize özel hitap ile seven, dedem, bu dünyadan, pırıl pırıl bir günde ayrıldı.

Dedemde duyduğum son sözlerden birisi, ” öteki taraf, toprak bizi çağırıyor” hafızama kazındı. Çok tuhaf, çok manidar.

Bizlere, güzel hatıralar ve güzel bir sevgi bıraktığı için minnettarım.

Rabbim dedemi ve ebedî hayata yolcu ettiklerimizi, rahmetine, Cennetine kavuştur. 

Cennetin gül bahçelerinde kavuşmak duâsıyla.