1888 yılında Hamitabad Sancağı’nda Bidayet Mahkemesi Hukuk Dairesi Azası olarak ilk göreve başladı. 1920 yılında Isparta İl Müftülüğü’ne atandı. Bu görevde iken 1931 yılında emekliye ayrıldı. 26.07.1933 tarihinde 72 yaşında vefat etti.     

Cumhuriyet öncesi Isparta Müftüsü olan Hüseyin Hüsnü Özdamar, 22 Mart 1914’te İl Genel Meclisi üyeliğine seçildi. Müftü Şakir Efendi’nin İttihat ve Terakki Partisi yetkililerinin şikâyeti üzerine görevden alınmış tekrar 5 Mart 1916’da Isparta Müftülüğü’ne getirilmiş. Sabık Müftü Şakir Efendi’nin müftülüğe iadesi üzerine, Müftü Hüseyin Hüznü Özdamar, 7 Nisan 1919’da istifa ederek görevinden ayrıldı.

1919 yılında Cumhuriyet öncesi Isparta Müftülüğü yapan Hüseyin Hüsnü Özdemir’den sonra Isparta Müftülüğü’ne atanan Mehmed Şakir Efendi, 1933 yılına kadar Müftülük yapmış olması sebebiyle Cumhuriyet sonrası müftülerindendir.

Burada bir hususu açıklamak gerekir. Üstad Bediüzzaman, Burdur ilinden Isparta İline nefyedildiğinde 1927 yılının Ocak-Şubat aylarında Isparta’da kalmıştır. Abdülkadir Badıllı’nın Bediüzzaman Said Nursî Mufassal Tarihçe-i Hayatı adlı eserinde şöyle bir hatırayı nakletmektedir. 

“Tenekeci Mehmet adıyla meşhur Ispartalı Hattat ve Üstadın yakın talebesi Mehmet Süzer ile birlikte ziyaretle ilgili hususu şöyle anlatır:

Üstad Isparta’ya geldiği zaman Müftü Tahsin Efendi’nin Medresesi’nde kalmıştır. Bu tarihte yani 1927 yılının başında Isparta’da resmî kayıtlarda Mehmet Şakir Efendi’nin 1919-1933 yılları arasında görev yaptığı bilinen bir gerçek. Bu notu düştükten sonra olay şöyle cereyan ediyor. 

Şu anda İskender Mahallesi’nde bulunan Ali Efendi Mescidi olarak bilinen yerdeki medrese, maarif tarafından medreselerin mülkiyeti satıldığında Müftünün oğlu Sadık Hoca burayı satın almış, vakıf olarak tekrar kullanılması için vakfetmiş. Üstad o sıra orada misafir kalıyordu.

Biz Sadık Hoca ve Şakir Efendi ile birlikte, ziyaretine gitmiştik. Üstad bir köşede oturuyordu. Müftü Tahsin Efendi beni takdim etti. Yazdığımız levhalarla çok hizmet ettiğimiz, camileri tezyin ettiğimizi söyledi. Üstad bizi “maşallah, maşallah” diye iltifatla okşadı. Ve bana: “hususi gel konuşalım” dedi.

Üstad burada haftada iki gün ders yapıyordu. Isparta Uleması bu derslere devam ediyordu. Derse bir defasında ben de gitmiştim. Çok kalabalıktı. Sadık Hocanın satın almış olduğu medrese tıklım tıklım doluyordu. Ben ancak kapının eşiğinde oturabildim.

Cami İmamı Hacı Rıza Efendi ile birlikte, misafir kabul ettiği bir gün yine ziyaretine gitmiştim. Hazreti Üstad: “Neredesin kardeşim, ben sana hususî gel demiştim” dedi. Yanına allâmeler gelse iltifat etmezdi. Hocalar bu duruma şaşarlardı. Hiç tahmin etmediğiniz birisine: “Safa geldin kardeşim, safa geldin kardeşim diyerek” alâka gösterip iltifat ederdi. 1                         

Kaynak:

1- Badıllı, Abdülkadir, Bediüzzaman Said Nursî, Mufassal Tarihçe-i Hayat, İstanbul-1990, c. 2, s. 592.