Peygamberimiz sallallâhu aleyhi ve sellem’e insanlar geliyor ve kendilerine yapılan zulüm ve haksızlıkları anlatıyorlardı. Şefkatli Nebîmiz, insanların her türlü sıkıntıları ile ilgilenirdi.
Hak arayanların haklarını korurdu. Böylece insanlar haklarını alıyorlardı. Hattâ Peygamber Efendimiz, mâsum hayvanların haklarını bile koruyordu. Onlara yapılan hak ihlallerini önlüyor ve onlara yapılan saygısızlıkların önünü alıyordu.
Bir gün Resûlullah, Ensâr’dan birinin bahçesine girdi. Orada bir deve vardı. Deve Sevgili nebîmizi görünce inledi ve gözleri yaşlanıp ağlamaya başladı. Peygamberimiz deveye yaklaştı. Şefkat ve merhametinden hörgücünü ve kulak arkalarını okşadı. Bunun üzerine deve sesini kesti. Sonra Resûl-i Ekrem Sallallâhu aleyhi ve sellem: Devenin sâhibi kimdir? diye sordu.
Ensâr’dan bir genç geldi. Yâ Resûlallah! Bu deve benimdir, dedi. Bunun üzerine Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem: “Allah’ın sana temlik ettiği (mülk ve nimet olarak verdiği) bu deve hakkında Allâh’tan korkmuyor musun? Bak deve senden şikayetçi! Bu deve; senin onu aç bıraktığını ve çok yorduğunu bana şikayet ediyor, buyurdu. (Ebû Dâvûd)
Yine bir gün hayvan üzerinde biri peygamberimizin yanına geldi. Bindiği hayvan üzerinde Resûlullah ile konuşmaya başladı. Şefkatli Peygamberimiz; hayvana eziyet ve işkence olmasın diye adama: “Eğer sohbet uzayacak ise, hayvanından in, ondan sonra konuşmaya devam edelim, diyerek adamı îkaz etti.
“Merhamet etmeyene merhamet olunmaz” buyuran sevgili nebîmiz başka bir hadislerinde de şöyle buyurmuştur: “Yerdekilere acıyıp merhamet edin ki, göktekiler de size acıyıp merhamet etsin,”