Önemli olan hastalığın hikmetini ve faydalarını düşünüp teselli olmaktır. Çünkü, Allah’tan gelen her şey güzeldir. Ya bizzat güzeldir, ya da sonuç itibariyle güzeldir. Bize düşen görev sabretmek, şükretmek ve sevaplarına karşı sevinmektir.

Mekke’de Sa’d bin Ebî Vakkas şiddetli bir hastalığa yakalandı. Resûl-i Ekrem Aleyhissalatü Vesselâm, Sa’d’ı ziyaret etti. Mübarek elini alnına koydu ve: “Rabbim! Sa’d’e şifa ver! diye dua etti.

Hastayı ziyarete giderken abdest almak, hastanın yanına gelince dua etmek ve hastayı teselli etmek sünnettir. Hasta için bir hafifliktir, huzurdur ve şifadır.

Yine sevgili ve şefkatli Nebîmiz sallallâhu aleyhi ve selleme bir hasta getirildiğinde şöyle dua ederdi:

“Ey nâsın Rabbi! Şu hastanın hastalığını gider. Ona şifa ver. Ey benim Rabbim! Şifa veren ancak sensin. Sen sağlık verirsin. Senin şifandan başka hiç bir şifa yoktur. Rabbim! Bu hastaya öyle bir şifa ver ki, o şifa, hasta üzerinde hastalık izi ve eseri bırakmasın!” (Tec.Sar.Ter.)

Hastalık; hem hastaya, hem hastaya bakanlara ve hem de hastayı ziyaret edenlere pek çok sevap, ecir ve hayır kazandırır.

“Evet, hastalara bakmak, ehl-i imann için mühim sevabı vardır. Hastaların keyfini sormak, fakat hastayı sıkmamak şartıyla ziyaret etmek, Sünnet-i Seniyyedir, keffâretü’z-zünûb olur. Hadiste vardır ki, “Hastaların duasını alınız; onların duası makbuldür.”

Bâhusus hasta, akrabadan olsa, husûsan peder ve valide olsa, onlara hizmet mühim bir ibadettir, mühim bir sevaptır. Hastaların kalbini hoşnut etmek, tesellî vermek, mühim bir sadaka hükmüne geçer. Bahtiyar o evlad ki, peder ve validesinin hastalık zamanında, onların serîü’t-teessür olan (Hemen üzülüveren) kalblerini memnun edip hayır dualarını alır.” (Lem’alar, s.273)

İman, İslâm, ihlâs, ilim, hilm, dua, şifa, şefkat, ecir, sevap, huzur, tesellî, şevk, ümit, Kur’ân ve sünnet üzere kalınız.