Gerek ferdî tekâmülümüz, gerekse umumî hizmetlerin inkişafı için her hal ve şartta şevkin hep canlı tutulması gerektiğini de biliyoruz. Ancak zaman zaman şevki kırabilecek hallerle imtihan edildiğimiz de bir vakıa.

Hizmet ehlini hedef alan haricî saldırılar; korkutma, bunaltma, yıldırma ve hizmetten vazgeçirme amaçlı baskı, fitne ve tuzaklar; kara propagandalar; fikir veya mizaç uyumsuzluğundan kaynaklanan dahilî ihtilâflar; şahs-ı manevî ruhunu ve kardeşlik hukukunu zedeleyecek kırıcı ve dışlayıcı tavırlar; yıkıcı ve tahripkâr gıybet ve dedikodular, bu sebeplerden ilk akla gelen bazı örnekler.

Risale-i Nur hizmeti her dönemde bütün bu tertip ve tuzakları boşa çıkarıp nuranî bir çığ gibi büyüyerek bugünlere ulaştı. Bunda Üstadın müthiş bir feraset, teyakkuz ve müdebbirliği yansıtan yol gösterici rehberliğinin, tavsiye ve ikazlarının çok büyük rolü var.

Nur Talebeleri genel anlamda bunlara ciddiyet ve hassasiyetle kulak verip gereğine uygun hareket ettikleri için tuzağa düşmediler; hizmette bir kesintiye meydan vermeden yola devam ettiler. Ancak değişik sebeplerden kaynaklanan mevziî ve muvakkat tevakkuf halleri de olmadı değil. Hattâ Üstad hayatta iken dahi bu gibi durumlar olmuş. Lâhikalarda bununla ilgili bahisler var.

Onlardan biri şu Kastamonu mektubu:

“Ehl-i dalâlet, Risale-i Nur’un intişarına set çekmek, has talebelerin ve ciddî çalışanların şevkini kırmak, onlara fütur vermek (yıldırmak) için, ayrı ayrı tarzlarda, umumî bir plan dahilinde taarruz ediyor. (...) İnsanların zihinleri, kasten ve bizzat hakaik-ı imaniyeye karşı bu yüzden bir derece lâkaytlık vaziyeti almasından, bir tevakkuf devri gelmesine mukabil, Cenab-ı Hakkın inayet ve rahmetiyle başka bir tarzda Risale-i Nur’un intişar ve fütuhatına meydan açmış. Bir kapı kapansa, inayet-i İlâhiye daha parlak kapıları açıyor. Buna binaen, bu tevakkuf ve muvakkaten fütura merak etmeyiniz. Risale-i Nur hakikatlerine, gıdaya ihtiyaç gibi ihtiyaç var. Bu ihtiyaç onu tevakkufta bırakmaz, işlettirecek inşaallah.”