Meğer veda görüşmesiymiş.

Ondan önceki en son sohbetimiz ise aynı yılın 7 Şubat’ında Güniz Sokaktaki evine yaptığımız ziyarette gerçekleşmişti.

Cevher İlhan’ın tuttuğu notlardan:

Hal-hatır faslından sonra, konuya o günlerde yeni başlayan “cemaat” gündemiyle giriş yaptı Demirel ve sordu:

“Size birşey var mı? Size de dokundular mı? Yeni Asyacılar ne yapıyor?”

“Şimdilik birşey yok” cevabımız üzerine “Yeni Asyacılar gayri nizamî iş yapmaz” dedi ve sözlerine şöyle devam etti:

“Tasfiye işine gidildiğinde adalet yok demektir. Tasfiyeler, görevden almalar... Devlette kural var. Rule of law; hukukun üstünlüğü, hukuk devleti, kanun devleti diye birşey var. Kurallar belli. Bunlar ortadan kalktığı zaman fetret olur. Meşruiyetin dışına çıkılmaması lâzım. Meşruiyet dışına çıkıldığı zaman fetret olur. Meşruiyetin içinde sabır lâzım. Bir gün hepsi döner. Sabırlı olmak lâzım. Bu uysal olmak demek değil. Yanlış işe yanlış diyeceğiz. Ama şiddete âlet olunmamalı. Sürüklendiğimiz sıkıntılar bundan.

“Kim tasfiye ediyor, belli değil. Kim? Meçhul olan o kim? Görünüşte hükümet yapıyor, ama gerçekte bütün bunları yapan kim? Keyfî idarelerde böyle olur. Askeriyle siviliyle keyfîliğin içine girmesi yanlış.

“Gelişmelerin merkezi belli değil. Gelişmeleri aktive eden güçler belli değil. Bu gibi ahvalde sessiz sedâsız oturmak da mümkün değil. Ama sükûneti, adaleti ve sağduyuyu mutlaka muhafaza etmek lâzım.”

Veda öncesi, Ankara’da yapacağımız bir toplantıdan söz ederek bir mesajı olup olmadığını sorduk; şunları söyledi:

“Çok güzel, temiz, hür ve insanlığa yakışır bir hizmet yapılmış, yapılıyor. Üstad, hür ve vakur bir hizmet sunmuş ve o yolda hiç kimseye boyun eğmemiş. Sizler de fisebilillah, Allah için çok güzel hizmet ettiniz ve ediyorsunuz, hiçbir karşılık beklemeden... Herkese selamlarımı ve iyi dileklerimi iletiniz.”

Böylece sohbeti hitama erdirip vedalaştık ve ayrıldık. Bu vesileyle, kendisini bu anlamlı hatıralarla bir kez daha anıyor ve tekrar Allah’tan rahmet niyaz ediyoruz.