* Bir camianın fertleri, bir davanın hâdimleri ve uzuvları birbirlerini tenkit illetine tutulup da tedavi edilmezse, o camiadan bir hayır beklenmemeli. Cemaatin bütün düzeni ve ahengi, cemaat fertlerinin yekdiğerine şefkat, merhamet, sevgi ve hürmetkâr davranışlarıyla mümkündür. 

* Allah Allah! Neler, ne gaileler çıkıyor...  Fakat çaresi Üstadımız gibi duymazlıktan, bilmezlikten gelmek, başımıza gelen musîbetleri düşünmemektir. Dünya imtihan dünyası. Kader-i İlâhî deriz.

* Müfsitlere, karıştırıcılara karşı yegâne çare mutlak sükût ve işimize devam. Şunu yaparlar, bunu yaparlar. Sözle, fiille bir şekilde rahat bırakmazlar. Kolay değil. Elbet istemeyiz, olmasın. Fakat olursa sabır ve tahammül ederiz. Hizmet sırasında  meşakkat ve azaptan ne gelse hoştur.

*  Umur-u hayriyenin manileri çok olur. Bize böyle hallerde susmak gerekir. Meseleyi ancak böyle hallederiz. Münakaşa ile hiçbir dâvâ halledilmez. Münakaşadan yavaşça çekil, öyle şeyler muvakkattır.

* İnsan bazı imtihanlara maruz kalır. Bu durum kuvvet ve salâbet kazanmaya sebeptir. Varta ve yanlışlık gibi hadiselerden kendimize ibret ve ders almalıyız. Yoksa biz de aynı hallere düşebiliriz. 

* Bir hadise vuku bulduğunda (varta ve yanlışlık) şahıslar ve bizzat o şey üzerinde durmamalı, yoksa o hadiseden alınacak tecrübe ve ibret dersi alınmamış olur.

* Büyük zatlar bunda müttefiktir ki, başkalarıyla uğraşan, yolundan geri kalır.

* İnsan yaşlandıkça imtihan şiddetlenir.

* Cenab-ı Hak şiddetli şekilde imtihan eder ki, elmas ile kömür ruhlu olanlar birbirinden ayrılsın, kabiliyetleri inkişaf etsin.

* Fenalık ve iftiralara ne kadar feci bir surette maruz kalınırsa kalınsın, mukabele-i bilmisil etmemek, tevbe ve istiğfara devam etmek, sabır ve tahammüle çalışmak, öyle hadiselerden ibret ve ders almak, mütecaviz ve müfterilerle uğraşmamak, yüksek bir ahlâk ve kemalâtın şiarındandır. Enbiyaların, velilerin, sulehanın (salihlerin) ahlâkıyla ahlâklanmaktır.

Gereğince amel edebilmek duâsıyla.