Bu öyle bir varlık ki, vücut ile sınırlandırmak mümkün değil. Bediüzzaman’ı okumak. Bediüzzaman’ı dinlemek. Bediüzzaman’ı yaşamak. Bediüzzaman’a gönül verenler, eminim onu tüm kalpleriyle hissediyor. Hiç görmeden sevebiliyor. Asıl sevgi de bu değil mi? Bediüzzaman ile, inşaallah Kur’an talebeliği yolunda, dava arkadaşı olabilmek. En azından bunu murad etmek, insanın dünyasını aydınlatıyor hakikaten. Bediüzzaman değil mi varlıktan geçen, Nurları öne süren. “Bâki bir hakikat, fâni şahsiyetler üstüne bina edilmez. Edilse, hakikate zulümdür“ diyen? İşte hakiki talebelik bu olsa gerek. Zora talip olabilmek. Ahirette inşaallah buluşacağımız günü beklemek. Bediüzzaman’ın talebelerine de o yakışırdı. O’nu görenler, hizmet edenler olmuş ne mübarek. Ama hepsinin bir sınırı vardı, biri gitti, diğeri geldi. Yine hasret bitmedi. Asıl kavuşma, asıl buluşma ahirete kaldı. Ve yapraklar birer birer döküldü. Halen de dökülmeye devam ediyor. Üstad ve ona gönül veren dava arkadaşlarımızdan ağabeylerimiz, ablalarımız da ahirete göç ediyor. Bu zahiri ayrılıklar gönülleri burksa da, aslî vatanımızda aynı sofrada bulaşacağız inşaallah.
Bediüzzaman da bizlere görmeden inanmıştı. Gelecek nesli ati için ümitler vermiş, yol göstermişti. "Ve benim maddî ve mânevî her şeyden feragat mesleğimden ayrılmayacaklardır. Yalnız ve yalnız Allah rızası için çalışacaklardır.” Bu müjdeler, yerini bulacak Üstadım. Allah’ın izniyle Nurun Talebeleri Hakk’ın izini bırakmayacak.
Bediüzzaman, iman hizmetinde her şeyini feda etmiş, ölümü gülerek karşılamıştır. “Elbette ölüm gelse, ‘Baş üstüne geldin’ demek gerektir. Hem, madem Nur şakirtlerinden çokları hem malını, hem istirahatini, hem dünya zevklerini, hem lüzum olsa hayatını Nurun hizmetinde feda ediyorlar. Sen, ey nefsim; neden fedakârlıkta en geri kalmak istersin?”
Ve başkalarının imanını kurtarmak için ölümü göze almıştır. “Hem katiyen bil ki, çok biçarelerin hayat-ı bakiyelerini Nurlarla kurtarmak hizmetinde, fani ve zahmetli ihtiyarlık hayatını memnuniyetle bırakmaya lüzum olsa veya vakti gelse, razı olmak gayet lezzetli bir şereftir.”
Feragat, fazilet, ihlas sahibi talebeler yetiştirmiş, iman ve Kur’an davasını talebelerine devretmiştir. “Felillâhilhamd, hizmet-i Kur’âniye ve imaniyede Cenâb-ı Hak rahmetiyle öyle kardeşleri bana vermiş ki, vefatımla, o hizmet, bir merkezde yapıldığına bedel, çok merkezlerde yapılacak. Benim dilim ölümle susturulsa, pek çok kuvvetli diller benim dilime bedel konuşacaklar, o hizmeti idame ederler. Hattâ diyebilirim: Nasıl ki bir tane tohum toprak altına girip ölmesiyle bir sümbül hayatını netice verir; bir taneye bedel yüz tane vazife başına geçer. Öyle de, mevtim, hayatımdan fazla o hizmete vasıta olur ümidini besliyorum.”
Ölümünün hayatından ziyade hizmet edeceğini bildirmiş, bizlere büyük vazifeler vermiştir. Bediüzzaman bugün yaşıyor olsaydı, hangi birimiz görmeye koşarak gitmezdik. Bediüzzaman’ın yaşadığı menzillere gitmek bile bizleri bu kadar heyecanlandırırken, onu görmek ne kadar başka bir şey.
Ama Üstad ne diyor, "Risale-i Nur'u okumak, on defa benimle görüşmekten daha kârlıdır.” Hiçbir zaman şahsını öne sürmüyor. O zaman arkasında kalan onca talebelerine de, sadakat ve kanaat ile çalışmak düşüyor. Birlik ve dirliğimizi bozmadan…
Hayatının her alanında yol gösterici olan Üstadımız, milyonların gönlünde yaşamaktadır. Hayatı ve eserleriyle ciltlerce eserlere konu olacak bu büyük kahramanı, aciz kelimelerimizle anlatmak çok zor. Lakin kalemimize dökülenlerle, yüreklere bir nebze olsun su serpmek de gerekiyor. Bediüzzaman’ı ve davasını okuyacağız, yaşayacağız ki hakikatler hiç sönmesin.