Ne var ki, o yörenin ender bulunan daha başka nimetleri de söz konusu. Meselâ, yerli mahsullerinden olan organik peyniri, turşusu, pekmezi, üzüm şırası, nar ve bilhassa tescilli biberi.

Evet, "Çermik biberi" ismiyle şöhret bulan ve tescil de edilen o yörenin hakikaten "harika" denilmeye lâyık bir tür minicik biberi var. Hani, şu bilindik köy biberinin minyatürü gibi. Yenildiğinde hiç rahatsız etmeyen, yani hafif acılı olup, taneleri lokmalıktır. Üstelik, tam organik olup bir hayli dayanıklıdır. Çabuk çürümüyor. Meselâ, sırt çantamızda iki hafta boyunca taşıdığımız halde çürümedi ve hiç bozulmadı. 

Sezonu Temmuz'da başlayıp Kasım ayının sonuna kadar devam ediyor. Ayrıca, turşusu da yapılıyor ki, pek şifâlı olup lezzetine doyum olmuyor.

*

Fırat kenarındaki Birecik'e ne zaman gitsem, içim rahatlıyor, kalbim ferâhlıyor, ruhum inbisat ediyor. İç âlemimi apayrı bir huzur ve sürûr kaplıyor. Bu hâl, öncelikle o havalideki mustakîm kardeşlerle olan kuvvetli muhabbet bağımızın tesirinden olsa gerek.

Hadisce de sâbittir ki, Cennetten akan nehirlerden biridir Fırat. İnsan, bu mübarek nehrin suyundan da, etrafındaki havadan da etkileniyor demek ki. Öyle ki, nesli tükenme tehlikesi altında olan Kelaynak kuşları da gelip buralara yerleşme ihtiyacını duymuşlar.

Ha, bir de burada yetişen ve bu yöreye hâs olarak bilinen lezzetli patlıcanını da unutmamalı. Başta kebap çeşitleri olmak üzere, birçok yemekte kullanıldığını da hatırlatmış olalım.

Cenâb-ı Hak, Şanlıurfa'nın merkezi gibi, merkeze bağlı olan ilçe ve köylerine de maddî-mânevî türlü nîmetler bahşetmiş. Ne mutlu, şükrünü edâ ederek bunlardan hakkıyla istifade edenlere…

Bu arada, Şanlıurfa kitap fuarındaki imza günümüzün de dolu dolu geçtiğini ifade etmiş olalım. Eldeki mevcut kitapların tamamı alınıp imzalandı. Gündüzden arta kalan bir miktar kitabı da akşamki nurânî program sonrasında alıp imzalattılar. Urfa’lı azizlerin gerek bu centilmenliği, gerekse herkesçe mâlum olan merdâne misafirperliği bizi cidden mesrûr û mestân eyledi. Cenâb-ı Hak ebeden razı olsun.

*

Kızıltepe'nin sâir hububatı gibi iri taneli buğdayı da meşhûrdur. Bu özelliğini çocukluğumda beri hep duyardım. Köy ve kasabamızdaki buğday tüccarları, köylülerin talebi sebebiyle özellikle Kızıltepe'nin buğdayından getirmeyi tercih ederlerdi. Halk da, fiyat farkına rağmen yine aynı buğdaydan almak isterlerdi.

Oranın bu hususiyeti bende iyice yer etmiş olmalı ki, Kızıltepe'de kaldığım sürece, pirinç yerine özellikle bulgur pilavını tercih ettim. Size de o yörenin bulgurunu içtenlikle tavsiye ederim. Tâ Kanada'dan getirilip, maalesef ki zincir marketlerde satılan güneş yüzü görmeyen o "ligt bulgur"a beş basar.

*

Cizre’ye dair son bir-iki anekdotu da ekleyerek bitirelim bu bahsi. 

Orada hafızlık dersi gördükleri mekânlarda ziyaret ettiğimiz kardeşlerle irtibatımız devam ediyor. Kurân’ın lâfzını en güzel sûrette öğrenen bu kardeşlerle, biz de Kurân’ın mânâsı hakkında Risâle-i Nur’dan bahisler paylaştık. Şükürler olsun, o ziyaret esnasındaki sunumlar hoşlarına öyle gitmiş ve istifade etmiş olmalılar ki, gönderdikleri mesajlarla bizden bunun tekrarını istiyorlar. Biz de, buna hayırlısıyla ve inşallah diyoruz.

Son bir nokta da şudur: Biliyorsunuz, kelime-i şehadet tek parmak işaretiyle getirilir. Cizre’de yerleşik bir adet olarak, bu şehadet bazen on parmak işaretiyle birden getiriliyormuş. Hani, çok zor, ağır, sıkıntılı, zahmetli işler olur ya bazen, işte o tür işlerin tam bitiminde, onlar on parmağını birden ileri doğru uzatarak “"Eşhedü en la ilahe illallah ve eşhedü enne Muhammeden resulullah” diyorlarmış.

Bunu da ilk defa Cizre’de emin kimselerden duyduk, bilvesile de nakletmiş olduk.

Final: Seyahat notlarını “kelime-i şehadet” ile bitirmek de hoş bir cemile oldu, vesselâm.