Hz. Peygamber (s.a.v) sevinçli olmamızı tavsiye ediyor. Öksüzlük ve yetimlik, fakirlik, hakikati bilmenin dayanılmaz ağırlığı, peygamberliğin ağır yükü, en yakın akrabadan başlayan düşman çemberine rağmen mesud olabilmek!

Hz. Peygamber (s.a.v) dünyanın en dertsiz insanı değildi hiç şüphesiz; ama dünyanın en mesud insanı idi. Çünkü 'her hadisede Rahmet-i İlahiyenin izini, özünü, yüzünü' görüyor ve O'na tevekkül ediyordu. Çok şefkatli ve merhametli olmasına rağmen, şefkatini rahmet-i Îlahiden daha ileri sürmüyordu.

Mutluluk formülü burada gizliydi sanki!

***

Bir peygamber varisi olan Bediüzzaman da bize aynı hakikati öğütlüyor: "Rahmet-i İlâhiyeden ileri şefkat olunmaz. Hikmet-i Rabbaniyeden daha ekmel hikmet, daire-i imkânda olamaz. Asiler, cezalarını; masumlar, mazlumlar, zahmetlerinden on derece ziyade mükâfatlarını alacaklarını düşün. Senin daire-i iktidarının haricinde olan hâdisâta, onun merhamet ve hikmet ve adaleti ve rububiyeti noktasında bakmalısın." (K. Lahikası)

Asıl bayram; bize verilen duygu ve latifelerimizi yerli yerinde inkişaf ettirmekti. Her vesile ile barışı, adaleti, muhabbeti teneffüs etmekti.

Unuttuk mu; ilim ve dua vasıtasıyla tekemmül edeceğimizi? Mü'mine yakışan; akıl, iman ve vicdan ile hak ve hakikati bilip ona taraftar olmak; batılı, çirkini, kötüyü, zulmü bilip ondan uzak durmak değil mi?

Öyleyse kaybolan, gizlenen insanî duygularımızın bayram ikliminde yeniden yeşermesi için gayret sarf edelim. Hayatı kendi elimizle cehenneme çevirmeyelim. Bir nefis muhasebesi yapıp, sevinç ve şükür iklimine kanat açalım mı?

BAYRAM SEVİNCİ

Anne babaların, büyüklerin, hastaların, komşuların, akraba ve dostların ziyaret edilerek Allah’ın rızasının kazanıldığı hayır günleridir bayram.

Bu günlerde dargınlar ve küskünler barışır.

Fakir aileler, öğrenciler, yatalak hastalar ve sakatlar sevindirilir. Bayram sevincinin onlara da ulaşması sağlanır.

Kadın-erkek, yaşlı-genç, fakir-zengin ayrımı yapılmaksızın, her sınıftan insan bayramlarda bir nefes tazeler.

Birbirlerinin neşelerine ortak olur ve kederlerini paylaşırlar. Cezaevinde, huzurevinde, esaret altında bayram bekleyenlere mümkün olduğunca ziyaret yapılır, hediyeler verilir. Bu mümkün değilse dua edilir.

Böylece insanlar arasında sorumluluk şuuru, birlikte yaşama kültürü, toplumsal barış ve dayanışma ruhu gelişir.

BİR BAYRAM YERİDİR DÜNYA...

"Hâlık-ı Rahîm ve Rezzâk-ı Kerîm ve Sâni-i Hakîm şu dünyayı âlem-i ervâh ve ruhâniyât için bir bayram, bir şehrâyin sûretinde yapıp, bütün esmâsının garâib-i nukuşuyla süslendirip, küçük büyük, ulvî süflî herbir ruha ona münâsip ve o bayramdaki ayrı ayrı hesabsız mehâsin ve in’âmâttan istifade etmeye muvâfıkve havâs ile mücehhez bir cesed giydirir, bir vücud-u cismânî verir, bir defa o temâşâgâha gönderir.” (17. Söz)

KÜSLER BARIŞSIN ARTIK!..

“Sen yine de affa sarıl, iyiliği emret ve cahillerden yüz çevir.” (A'râf, 199) hayat düsturumuz olsa.

Kendimizden başlayarak çemberi genişletsek.. Kardeş olduğumuzu, kimsenin diğerinden üstün olmadığını hatırlasak hep.. İyilik rüzgârları esse ülkede, küsler barışsa.. Telafi edemeyeceğimiz düşmanlık yerine, yapabileceğimiz iyilikleri düşünsek!

N. Bekiroğlu'nun ifadesiyle “Artık kendimizi affetsek diyorum. Ruhumuzda bir aff-ı umumî kopsa..”

Allah’ı ve hesap gününü unutmasak!

Ve hayat.. ağız tadıyla yaşadığımız bir bayram olsa..