* Biz bu dünyaya ebedî kalmak için gelmemiştik...

* Bir yolcu gibi; kâinat sırlarını keşfedip, güzellikleri müşahede edecektik. Kendimizi ve Rabbimizi tanıyarak, diğer insanlara ve bütün yaratılanlara saygı ve sevgi ile yaklaşacaktık.

* İmtihanımızı yüzümüzün akıyla kazanıp, Hz. Âdem babamızın geldiği Cennete geri dönecektik.

* Fakat gönderiliş gayemizi unuttuk. Dünyada ebedî kalacakmış gibi kök salmaya başladık.

* Yolcu olduğumuz ikazlarına karşı aklımızı, kalbimizi, ruhumuzu uyuşturmaya çalıştık.

* Bizi sınav için gönderen Rabbimiz; rahmetiyle vazifemizi hatırlatan elçiler göndermeye devam ediyordu. Hastalıklar ve musibetler de birer elçiydi...

“KADERİN HER ŞEYİ GÜZELDİR.”

* İnsan başıboş olmadığı gibi; hadiselerde tesadüfi değildir. Dünya da sahipsiz değil. Her şey Allah’ın ilmi, iradesi ve takdiri altında cereyan ediyor.

* “Şemsin tulû ve gurubu mukadder olduğu gibi, insanın da bu dünyada tulû ve gurubu ve sâir mukadderat, kalem-i kader ile cephesinde yazılıdır.”

* İnsanın asıl vazifesi kendini ve Rabbini tanıyıp, duâ ve ilim ile iyiye, güzele ve mükemmele ulaşmaktır.

* Derdi de, musibeti de, dermanı da veren Allah’tır. Öyleyse her şeyi Allah’tan isteyelim. Başkaları imdada gelmiyor.

* Kinden ve kirlerden arınıp; unuttuğumuz sevgi, dostluk ve muhabbeti yeniden keşfedelim. Hem dünyanın işleri bitmez. Dünya – ahiret dengesini iyi kuralım.

HAYATIN KALİTESİ

* Her hadisede Rabbimizin rahmetini, şefkatini, merhametini ve adaletini görelim.

* Sahip olamadıklarımıza üzülmek yerine, sahip olduklarımızın farkına ve tadına varalım.

* Yine O’nun ikramı olan ailemize, dostlarımıza, işimize ve hizmetimize sahip çıkalım. Güzellikler elimizden çıkmadan, kıymetini takdir edip gereğini yapalım.

* Biliyoruz ki; iyilerin ve kötülerin mücadelesi sürüyor ve kıyamete kadar da sürecek.

* Hayatın kalitesi büyük oranda bize bağlıdır. Maddi ve manevi açıdan ‘hesabı verilebilir bir hayat’ yaşamaya gayret edelim.

“VAZİFENİ YAP, VAZİFE-İ İLÂHÎYEYE KARIŞMA”

* Yıllar sonra yaptığımız şeyler kadar; yap/a/madıklarımızdan dolayı da pişman olabiliriz.

* “Semâvat ve arzın hâricine kaçıp kurtulamayan insan, Hâlık-ı Külli Şey’in rububiyetine muhabbetle rızâ-dâde olmalıdır.” Olursa rahat edecektir. Körü körüne bir ‘kadercilik’ değildir bu.

* Üstadımızın; “Vazifeni yap, vazife-i İlâhîyeye karışma” tavsiyesine uyarak, üzerimize düşen vazifeyi tam olarak yerine getirdikten sonra, Rabbimize tevekkül edelim. O’nun hükmüne teslim olup, takdirini rıza ile ve memnuniyetle karşılayalım. Hayatı akışına bırakalım.

* Allah’ın rahmetinden ümit kesilmez. Ümidimizi bir kez daha tazeleyelim. Yaşama sevinci dolsun yüreklerimize. Çünkü ümit kardelen kadar nazik; fakat bir o kadar da güçlüdür.