Ne de çabuk geçiyor şu zaman, hiç farkında olmadan. Daha dün başlamıştı İzmir hatıraları; yepyeni ve heyecanlı beklentileri tetikleyen plânlarla beraber.

Memleketten üç çocukla gelerek, bir avuç bile olmayan küçücük mütevazı sermaye ile baba mesleğini devam ettireceğim. İşyerimin adının başına da Üstadımın tekmil eserlerini tek kelime ile anlatan “Sözler”i ekleyerek; göz ve dillerin âşinalığına vesile olsun, diğer taraftan aynı yazı karakterini koruyarak, malûmu olanlara kuvve-i maneviye olsun idi, niyetimiz.

Hiç de gariplik çekmedim, İzmir’de, zira aynı ideali paylaşan kardeş ve ağabeylerim ile her dem beraberdik. Öncesinden sohbete başlayan arkadaşlardan biri, dükkânıma gelmiş, tabelâyı görünce akşamki sohbete dâvetiyle başlayan mahallî derslerin o ibretli, ama çok hususî hatıraları sakladı, Bayraklı.

İzmir, içselleştirdiği meşveretle meselelerini müşavere ile karara alıp uygulamasıyla çevre hizmet beldelerine numune olmuş idi. Diğer hizmet kollarıyla da öncülük yapıp bir adım öne çıkmıştı. Yaz ortasındaki Gölcük Toplantıları, Üstadı Anma Programları, Kandil İhyaları, Ramazan iftarları, konuşmacı dâvetleri derken her biri yılın içerisine yayılan hizmet dolu faaliyetler uhuvvetin ziyadeleşmesine vesile oluyordu.

Mahallî sohbetlere, meşveretlere, çevredeki programlara ve özellikle İstanbul, Bursa ve hassaten Kocatepe’de Üstadı Anma seyahatlerinin her biri apayrı dostluk ve muhabbet dolu hatıraların kaynaklarıydı.

Kardeşler arasındaki doğum, düğün, vefat, tebrik, geçmiş olsun ya da kutlama gibi vesile muhabbetler doğrusu çok içten geçiyor, unutulmaz izler bırakıyordu.

O yıllar, evet o hayali cihana değen o yıllarda Kemeraltı’na gidildiğinde Yeni Asya’nın bürosuna uğramak, Hasan Şen Ağabeyin çaylı, nükteli, bol hatıralı sohbetini dinlemek ki bu son zamanlarda Cuma Sohbetleri namında devam ede geldi, bir âlemdi o günler. Rahmetli Saatçi Ahmet Ağabeye uğrayıp ayaküstü de olsa kısa bir ders, hızlıca kırtasiyeci Ömer Ağabeye selâm, inan olsun, unutulmaz hatıralardı.

Bunları anlatırken dar dairemdeki gelişmeler olmuş bile ki neredeyse unutayazdım birden. Üç evlâd, derken beş olmuş. Olmuş olmasına lâkin yıllar o kadar hızla akıp gitmiş ki üçü birden yuvadan uçmuş da arkadan gözyaşı dökmüşüz. Bereket versin ki kucağımıza ihsan edilen üç torunun kokusunu koklamak için ülke içini dolaşmakla beraber sınır ötesine kadar gittik.

Mütevazı sermaye ile baba mesleğini İzmir’de sürdürürken Rabbimizden duâmız; işimizin bizi fazlasıyla meşgul etmeden tahkikat ve neşriyat hizmetlerimizi yapmak idi. Şükür bunu da kabul etti Yaradanım. Gençliğimizden beri ara ara kaleme aldığımız yazılarımız, hamdolsun haftalık olarak düzenli şekilde Yeni Asya’mızda neşre devam ediyor. Neşriyattaki iki niyetimizden birisi mesleğimiz, diğeri hizmetimiz ile alâkalı temel iki kitap hazırlamak idi ki “İslâm’da Kuyumculuk” ve “Kader Risalesi’nin Mütalâası” olarak yayınlandı, ona da şükürler olsun.

Güzel İzmir’im, bunları derhatır ederken Güneş ikindiye devrolmasını, gençliğimizin ihtiyarlığa devrolmasında olduğu gibi ne zaman oldu bu, inanın anlayamadım gitti!

Sözü, Niyazi-i Mısrî’nin beytiyle ikmal edelim:

“Günde bir taşı binâ-yı ömrümün düştü yere,/ Can yatar gafil, binası oldu viran bîhaber.”