Meselâ, “De ki: ey mülkün hakiki sahibi olan, âlemde dilediği gibi tasarruf eden Allah’ım! Sen mülkü dilediğine verir, dilediğinden de mülkü çeker alırsın.” (Al-i İmran Sûresi: 26) öyle yüce bir üslûpta insanoğlundaki şuunatı İlâhiyeyi (Allah’a ait işleri, keyfiyetleri) ve gece ve gündüzün deveranındaki tecelliyat-ı İlâhiyeyi ve senenin mevsimlerinde olan tasarruf-u Rabbaniyeyi ve yeryüzünde hayat, memat, haşir ve neşr-i dün- yeviyedeki icraat-ı Rabbaniyeyi öyle bir ulvî üslûp ile beyan eder ki, ehl-i dikkatin akıllarını teshir eder.   

“Gökler yarıldığında. - Rabbinin emrine boyun eğdiğinde. - Ki ona lâyık da budur. - Yer dümdüz edildiğinde. - İçinde ne varsa atıp boşaldığında. - Rabbinin emrine boyun eğdiğinde. - Ki ona lâyık olan da budur.” (İnşikak Sûresi:1-5) Gök ve zemin Cenab-ı Hakk’ın emrine boyun eğer ve ona itaat eder. Semavat ve zemin tecrübe ve imtihan için açılmıştır. Müddet bittikten sonra, semavat ve arz, daire-i teklife ait eşyayı emr-i İlâhî ile bertaraf eder. Derler: “Yarabbena! Buyurun, ne için bizi istihdam edersen et; hakkımız Sana aittir. Her yaptığın şey haktır.”

Hem meselâ Ve denildi ki, “Ey yer suyunu yut. Ey gök suyunu tut.” Su çekildi, iş bitirildi ve gemi Cudi Dağı’na oturdu. Ve zalimler güruhu Allah’ın rahmetinden uzak olsun denildi.” (Hud Sûresi: 44) Padişah-ı bimisal (misilsiz Padişah) Nuh Kavminin mahvolması için semavat ve arza emir vermiş; vazifelerini yaptıktan sonra ferman ediyor. “Ey arz suyunu yut; ey sema dur, işin bitti! Su çekildi. Dağın başındaki memur-u İlâhinin çadır vazifesini gören gemisi kurtuldu. Zalimler cezalarını buldular.” İşte bu üslûbun ulviyetine bak. “Zemin ve gök iki muti asker gibi emir dinler, itaat ederler” diyor. İşte şu üslûp işaret der ki, insanın isyanından kâinat kızıyor. semavat ve arz hiddete geliyorlar ve işaretle der ki: “Yer ve gök iki muti asker gibi emirlerine bakan bir Zata isyan edilmez, ve edilmemeli.” Dehşetli bir zecri (yasaklamayı) ifade eder.