“Üstadımız bilhassa son zamanlarında insanlardan iyice çekilmişti. Derdi ki; ‘Her elimi öptüklerinde sanki yüzüme tokat yiyorum gibi bana ağır geliyor.’ Hatta Üstadımızın son zamanlarında ne istediğini ancak gözle, işaretle anlayabilirdik. Onun için sık sık Üstada baktığımızda, bu bakmamızdan sıkılır ve ‘Kardeşim bakmayın!’ derdi.”

Said Özdemir ağabey bu hususta şunları ifade etmiştir: “Üstadımız elini öptürmezdi. Ben bazen elini zorla öperdim. Bana ‘Kardeşim bu et ve kemik, şimdi bana tokat atmış gibi oldun!’ derdi. 

Talebeleri ayrıca bu hususta şunları da ifade etmişlerdir: “Üstadımız yüzüne baktırmazdı. Yüzüne muhabbetle baktığımızda ‘Kardeşim gözünü indir yüzüme bakma, bana nazar değiyor, isabet-i ayn oluyor’ derdi. Bediüzzaman Hazretleri, ziyaretine gelenlere genellikle şu sözü söylerdi: “Kardeşim gözünü indir, yüzüme bakma, bana nazar değiyor, isabet-i ayn oluyor.” 

Ziyaretçilerden bazılarının bu ikaza uydukları, bazılarınsa buna uymadıkları görülüyor. Bediüzaman’ın hizmetinde bulunan talebeler de her gelen ziyaretçiye, görüşmeye başlamadan önce “Üstadın yüzüne bakmayın.” derlerdi. 

Bu konuyla ilgili Bediüzzaman’ın talebelerinden Musa Yukarı, bir hatırasında şunları ifade etmiştir:

“Ahmet Feyzi Kul ağabey, ‘Şayet Üstad’a ziyarete giderseniz yüzüne fazla bakıp durmayın, Üstad rahatsız oluyor’ derdi. Biz, ‘Neden?’ diye sorduğumuzda Ahmet Feyzi Ağabey, ‘Ekseri bizim gözler dışarıda namahreme baktığı için namahremlerden gelen günahlar göze sirayet eder.’ 

Özellikle Zübeyir Gündüzalp, Bediüzzaman’ı ziyarete gelen ziyaretçilere “Aman Üstadın gözlerine bakmayın” diye sık sık ikazda bulunurdu. Üstad Hazretlerine Risale-i Nur talebelerinden bir genç hafız pek çok adamların dedikleri gibi dedi:

“Bende unutkanlık hastalığı tezayüd ediyor, ne yapayım?” Ben de dedim: Mümkün oldukça namahreme nazar etme. Çünkü rivayet var. İmam-ı Şafii’nin (r.a) dediği gibi, “Nazar-ı haram, nisyan verir.”

Üstad konuyla ilgili Kastamonu Lahikasında şunları ifade eder: Evet, ehl-i İslam’da, nazar-ı haram ziyadeleştikçe, hevesat-ı nefsaniye heyecana gelip, vücudunda su-i istimalatla israfa girer. Haftada birkaç defa gusle mecbur olur. Ondan, tıbben kuvve-i hafizasına zaaf gelir. Evet, bu asırda açık şaçıklık yüzünden, hususan bu memalik-i harrede o su-i istimalat, umumi bir unutkanlık hastalığını netice vermeye başlıyor. Herkes cüz’i, külli o şekvadadır. İşte, bu umumi hastalığın tezayüdüyle, hadis-i şerifin verdiği müthiş bir haberin tevili ucunda görünüyor. Ferman etmiş ki, “Ahirzamanda, hafızların göğsünden Kur’an nez’ ediliyor, çıkıyor, unutuluyor.” Demek bu hastalık dehşetlenecek, hıfz-ı Kur’an’a bu su-i nazarla bazılarda da set çekilecek, o hadisin tevilini gösterecek.

Kaynak: 

Ömer Özcan- Ağabeyler Anlatıyor-1