Mahmut Aydın, Bediüzzaman’ı ziyaret ettiğinde, Üstad karyolasında oturuyordu. Sırtına bir yastık koymuşlardı, üzeri yarıya kadar yorganla örtülüydü. Mahmut Aydın ve arkadaşı elini öpüp tahta zemine oturdular. Bediüzzaman, Mahmut’a:
“Nerelisin, nereden geliyorsunuz, ne yapıyorsunuz?” diye sordu.
Mahmut Aydın, Lice’li olduğunu ve medresede talebelik yaptığını söyledi. Bunun üzerine Bediüzzaman: “Risale-i Nur okuyor musun? Mehmed Kayalar’ın yanına gidiyor musun?” diye sordu.
Mahmut Aydın: “Bir talebeniz vasıtasıyla Risale-i Nur’u tanıdım, ancak Mehmed Kayalar’ın yanına gitmedim” dedi.
Bediüzzaman: “Kardeşim, Risale-i Nur’u oku, Mehmed Kayalar’ın derslerine iştirak et” dedi.
Son olarak tekrar Risale-i Nur okumalarını, namazlarını kılmalarını ve Mehmed Kayalar’ın derslerine katılmalarını tembih etti. Ardından:
“Siz askersiniz, buralarda fazla dolaşmayın, size zarar verirler” dedi ve kalkıp çıktı.
Mahmut Aydın’ın ikinci ziyaretinde arkadaşı Müftü de vardı. Bediüzzaman, Mahmut Aydın’a:
“Ben seni kardeş olarak kabul ettim” dedi. Müftüye ise:
“Ben Şeyh Seyda’ya ve Hilmi Efendi’ye dua ediyorum” dedi.
“Risale-i Nur varken ziyaret için zahmet edip gelmeyin; Risale-i Nur okuyun, derslere iştirak edin” diye ekledi.
Mahmut Aydın bu defa annesinin selamını iletti: “Annemin yerine elinizi öpeyim Üstadım” dedi, ancak Bediüzzaman elini öpmesine izin vermedi:
“Ben ona dua ediyorum. İnşallah Allah onun mükâfatını verecek” dedi.
Bir gün Bediüzzaman’ı görmeye gitmek isterken, komutanından yirmi yedi tokat yiyen Mahmut Aydın’ın yüzü şişti ve uzun süre acı çekti. Risale-i Nurları gerçek anlamda ise Abdulkadir Badıllı’yla tanıştıktan sonra tanıdı. Urfa’da üç ay boyunca Badıllı ile sohbet etti. Daha sonra bir yanlış anlama sonucu Ankara’da cezaevine düştü.
1960 darbesinden sonra Abdulkadir Badıllı ve bir grup Nur talebesi tutuklanarak Ankara Cezaevi’ne getirildi. Mahmut Aydın, burada altı ay boyunca Abdulkadir Badıllı ile beraber kalarak Risale-i Nur’un mahiyetini tam anlamıyla kavradı. Sonrasında Nur talebeleri beraat etti, ancak Mahmut Aydın bir süre daha cezaevinde kaldı. Çıktıktan sonra ise bir Nur talebesi olarak hayatında yeni bir sayfa açtı.
Mahmut Aydın daha sonra Batman’da TPAO’da işe girdi. Ben de o zaman lise birinci sınıftaydım ve Nur medresesinde onu tanıdım. Ağırbaşlı, güvenilir, çevresine örnek bir insandı. Yaz aylarında ikindi sonrası ve geceleri evlerde Risale-i Nur derslerine birlikte katılırdık. Zihnimde sevilen, sayılan, alçakgönüllü biri olarak kaldı. Bediüzzaman’la görüşme- sinden hiç söz etmedi, ama Risale-i Nur’a ve Bediüzzaman’a bağlılığını her davranışında gösterdi.
Mahmut Aydın komşumuzdu ve herkes onu güvenilir biri olarak bilirdi. O zamanki Nur talebeleri birbirine çok yakın ve samimiydi. Benim de nikâh şahidim oldu, yakın akrabam gibi bana sahip çıktı, bana en iyi şekilde yardımcı oldu. Sonra öğretmen oldum, tayinim çıkınca Batman’dan ayrıldım. O da 1982’de emekli oldu. Bir yıl sonra Bursa’ya, 1989’da İstanbul’a taşındı. Uzun yıllar görüşemedik. Oğlu Ahmet’ten aldığım bilgiye göre “Şimdi hasta, dua bekliyor” dedi.
Mahmut Aydın, Risale-i Nurları tanıdığı günden itibaren hizmetin içinde oldu. Bugün çoluk çocuk, evlat, torun, yeğen, damat ve gelin hep birlikte Nur hizmeti içinde bir hayat sürdürmektedirler.
Kaynak:
Ömer Özcan – Ağabeyler Konuşuyor Ağabeyler Konuşuyor-3)