Okuyunca belki hemen her ikiniz de ‘doğru fakat ben haklıyım’ diyebilirsiniz. Hani bir çoğunuz çeşitli fakültelerde okurken tanışmıştınız. O tanışma döneminizde birbirinize ne kadar medeni ve nazik ifadeler kullanmıştınız değil mi? Hatta birbirinizi çok sevmiş birlikte çok hayaller kurup sevginizi çoğaltmıştınız. Derken yıllarca görüşüp sonunda evlenmeye karar vermiştiniz.  

Okulunuzu tamamlayıp belki vazifenizi de alıp yuva kurma hazırlıklarınıza başlamıştınız. Esasında taa en baştan asıl danışmanız tecrübesinden yararlanmanız gereken anne babanızı ihmal edip, kararınızı verdikten sonra göstermelik olarak onlara da danışmıştınız. Neticede düğün hazırlıkları ve düğün. Evlilik hayatınız başlamış. Derken ben dünyaya gelmişim. Tabii benim dünyaya gelmemle sevinmişsiniz. Fakat tabii ki bir nevi hayatınızın akışı değişmiş. Beni çok sever görünmüşsünüz. İkiniz de belki çalışıyor olduğunuzdan iş yorgunluğu, stres, derken bazı tartışmalar başlamış aranızda.  

Tabii ki birbirinize karşı olan sevginiz azalıp sevgisizliğe dönüşmüş. Eee sonra? İkiniz de ekonomik bağımsızlığınıza güvenmenizle aranızda hiç sevgi kalmamış. Sonrası mı? Mahkeme olmuş. Ve eyvah ayrılık! Yazık çok yazık, yuva yıkılmış. Beni paylaşamıyor gibi hareketleriniz başlamış. Aslında bunlar bana göre büyük ihtimalle gösteriş. Sizin gösterişlerinize nasıl inanayım? Beni annesiz veya babasız yetişmeye mahkum ettiniz. Eyvah eyvah. Şimdi ben de sizi hiç sevmiyorum diyeceğim. Çünkü siz eğer beni gereği gibi sevseydiniz, birbirinize tahammül etmez miydiniz? 

Keşke bunu yapmasaydınız. Fakat ben yine de sizi çook seviyorum. Keşke baştan daha dikkatli davransaydınız da ne kendinizi ne de çocuklarınızı bu hale düşürmeseydiniz.