Ders sırasında şöyle bir parça okutur: “‘İşte ey ehl-i Kur’an ehli, Kur’an yolunda olan ve bu uğurda asırlarca, gazi olmuş, şehid [düşmüş] olan şu vatanın evlâdları!’ ‘Altı yüz sene değil, belki Abbasîler zamanından beri, bin senedir Kur’an-ı Hakîm’in bayraktarı [O’nun yolunda gayret sarf edeni] olarak, bütün cihana karşı meydan okuyup, Kur’an’ı ilân etmişsiniz [üç kıtaya yaymışsınız]. ‘Milliyetinizi [Türk milleti olarak/ M.B.] Kur’an’a ve İslâmiyet’e kal’a [kale] yaptınız. ‘Bütün dünyayı susturdunuz, müdhiş [dehşetli] tehacümatı def’ettiniz. Tâ: ‘Ey iman edenler! Sizden kim dininden dönerse (bilsin ki), Allah ileride (onların yerine) öyle bir kavim getirir ki, (O) onları sever, ve (onlar da) O’nu severler; (o bahtiyar insanlar) mü’minlere karşı alçakgönüllü, kâfirlere karşı şiddetlidirler!’ ‘Allah yolunda cihad ederler, hiçbir dil uzatanın kınamasından korkmazlar!’ (Maide: 54) âyetine güzel bir mâsadak [mazhar] oldunuz. ‘Şimdi Avrupa’nın ve frenk-meşreb münafıkların desiselerine uyup, şu âyetin evvelindeki hitaba mâsadak [mazhar] olmaktan çekinmelisiniz ve korkmalısınız!’”

Dersten sonra o Arap âlimlerinden birisi elini kaldırdı ve güzel bir Türkçe ile: “Dinlediğim bu ders beni konuşmaya mecbur bıraktı. Müsaade ederseniz bir şey söylemek istiyorum” dedi ve şunları anlattı:

“‘Bizim ilkokul kitaplarımızda şöyle bir hikâye anlatılır: ‘Annesini kaybeden bir aslan yavrusu koyunların arasına girmiş ve koyunların sütünü emerek büyümüş. Zamanla kendini koyun zannetmiş. Bir gün koyunlardan birisi aslana şöyle demiş:

—Sen bizim cinsimizden değilsin. Sen aslansın, biz koyunuz. Sen bu dağların kralısın. Son zamanlarda bu dağlarda çakalların, ayıların sesleri fazla yükselmeye başladı; bizi rahatsız ediyorlar. Bir kükresen de bizi bunlardan kurtarsan; demiş.

Fakat aslan bunu kabul etmeyerek: Ben de sizin gibi koyunum; demiş.

Koyunun günlerce  ısrarına rağmen aslan, aslan olduğunu bir türlü kabul etmemiş.

Nihayet bir gün koyun, aslanı alıp bir su birikintisine götürmüş: İkimizin de sudaki akislerimize iyice bakalım. Senin yelelerin var, benim yok. Söyle bakalım ikimiz de aynı mıyız; diye sormuş. Aslan: Hayır değiliz; demiş.

Sonra koyun: Senin pençelerin var, bizim yok; senin dişlerinle bizim dişlerimiz bir değil. Hatta senin sesinle bizim seslerimiz bile farklı. İstersen bir ben meleyeyim, bir de sen kükre; demiş ve önce koyun cılız bir sesle melemiş, arkasından aslan bütün heybetiyle ve dehşetiyle kükremiş.

Aslanın bu kükremesini duyan çakallar yuvalarına, tilkiler deliklerine, ayılar inlerine kaçışmışlar.’

Sonra o Arap misafir elini dizine vurarak: “Hocam, biz şimdi size (Ey Türk milleti!/ M.B.) aslan olduğunuzu bir anlatabilsek!” demiş.