İman ve ihlasın feyziyle cemaatle kılınan namaz, namaz tesbihatı, Kur’an tilaveti ve dualar ruhumuzu ferahlatır. Davudi bir sesle “Ya Cemili Ya Allah…” nidalarının lahuti musikisi ile gönüller lerzeye gelir, manevi âlemlere yükselir, huşu bulur… Kâinattaki güzelliklerde Cemil isminden yansıyan pırıltılarını fark ederiz. Zerrelerden yıldızlara kadar nizam intizam içinde nur saçan şirin, tatlı, latif güzellikler ülkesine, hikmet deryasına uzanır hayallerimiz, ferahlar hülyalarımız…  Secde Suresini hatırlarız: “O Allah ki, yarattığı her şeyi en güzel bir şekilde yarattı…”

Her türlü dünya gailesinden uzak, güler yüzlü, nezih insanların mütevazı duruşlarıyla okunacak hakikatleri anlamaya pür dikkat müteveccih olurlar. Kardeşler, dünya namına ne varsa dışarı atarlar. Bütün latifeleriyle huzura, huşuya, istifadeye yönelirler. İlim meclisi olması nedeniyle Peygamberimizin (asm) tarifiyle o nezih ve manevi atmosfer “Cennet bahçelerini” hatırlatır. Her hayrın başı besmele ve salavat-ı şerife ile sohbet başlar… 

Kur’an hakikatlerinin rahle-i tedrisi, nazarları aşk ve şevkle İslam’a, imana, ibadete, Cennet ve Cemalullaha çevirir. Marifetullah hazinesinin kapısını aralar. Yeryüzü sofrasında Cennet nimetlerinin numunelerini gösterir. Süslü, sanatlı, renkli, tatlı, latif, kokulu güzellikleri yaratan Rabbimizin hazinesinden gelmiş birer mesaj, mektup ve tevhid delili olarak nazarlara sunar… Her vakit dolup boşalan mahlukatın yeryüzü misafirhanesinde hiçten, yoktan yaratılmaları, azalarıyla var edilmeleri, rızıklandırılmaları, nizam, intizam içinde sevk ve idareleri… İnsan ve kâinat namına ne kadar akıl edilecek, düşünülecek ve tefekkürlerle Cenab-ı Hakkı tanıtan işaretler, nurani latifeler, hazlarla ruhları okşar, tatmin eder…     

Kur’an’ın ulvi ve berrak hakikatleri, asrın tefessüh etmiş kirleriyle kararmış kalplerimize, paslanmış duygularımıza ab-ı hayat serper... Ölmüş, dalmış, uzaklaşmış hissiyatlarımızla yeniden diriliriz. İmtihan meydanında olduğumuzu hatırlarız. Boşa geçen, zail olan, heder ettiğimiz geçen günlerimize yanarız. İçinde bulunduğumuz, farkına varmadığımız İlahi nimetleri düşünürüz. Kendi iç dünyamızı murakabe ederiz. Rahman Suresiyle kendimizi hesaba çekeriz: “Şimdi Rabbinizin nimetlerinden hangisini inkâr edebilirsiniz?”

Cenab-ı Hakkın fazl ve keremiyle ilim ve hikmet arşının manevi mertebelerine tefekkürle bakarak “Kün” emriyle “Bir şeyi dilediği zaman, ona sadece ‘Ol!’ der ve o da hemen oluverir.” Kudretine iman ederiz. Yaratılış gayemizi, sorumluluklarımızı, asıl vazifelerimizin idrakine varırız. Aczimizi anlarız. Yaratılmış mahlukatın en şereflisi olarak Rabbimizin nimet kapısında ibadet, şükür, zikir, dua, istiğfar ve iltica ile yalvarmak şuuru ile gecemiz ihya olur. Kur’an-ı Kerim tilavetiyle bir sohbet gecesinin sonuna gelmiş oluruz.

Gecenin ilerleyen saatlerinde şehir ışıkları aydınlığında kaldırımlardan adımlarımız, bizi eve götürürken aklımızda Risale-i Nur’un izleri, işaretleri, ikazları, dersleri kalır. Kuvvetli deliller, açık misallerle anlatılan iman hakikatleri, kalbimizde huzur, ruhumuzda sükûnet, münevver insanların samimiyetleri, latif konuşmaları, içtiğimiz çayın dimağımızda kalan lezzeti, daha neler neler… Kârlı bir manevi ticaretin içimizde yansımaları, huzuru, mutluluğu ve sevinci dünyalara değer…