ORUCUN TOPLUM HAYATINA BAKAN YÖNLERİ

Oruç; toplum hayatındaki insanların maişet ve geçim alanındaki farklılıklarının fark edildiği ve Cenâb-ı Hakk’ın zenginleri fukaraların yardımına davet etiği zemindir.

Oruç; nefisperest zenginleri, açlık ve fakirlikle uğraşan kişilere karşı yardıma muhtaç olduğunu idrak ettiren çok farklı bir ibadettir.

Oruç; insanları hemcinsine şefkat etme meylini, hakikî şükrün bir esasını, fertlerin kendinden bir yönüyle daha fakiri bulanabileceğini hatırlatan bir nimettir.

Oruç; insanın nefsine açlık çektirmek mecburiyeti olduğunu hatırlatıp, yaşatan ve hemcinsine karşı yardım ve ihsanı gündemine aldıran ve o hakikî hâleti kendi nefsine hissettiren bir hatırlatıcıdır.

Oruç; özellikle, dünyadaki servet ve iktidarı olduğunu sanıp gaflete dalanlara, gasıp ve hırsız gibi nimet-i İlâhiyeyi hayvan gibi yutanları gemlendiren bir ibadettir.

Ramazan-ı Şerif, Âlem-i İslâm’ın bütün mescidlerinde, milyonlarla hâfızların Îlâhî kelâm, Kur’ân’ın semâvî hitabıyla gönülleri hazla doldurup arzlılara işittirdiği mübarek aydır.

Ramazan-ı Şerifte oruç tutanlara muhâlefet edenlerin aslında bütün Âlem-i İslâmın mânevî nefretine ve tahkirine hedef olduğunu düşünüp kavrayacağı bir zemindir.

Ramazan-ı Şerif, padişahların, saltanat tahtına çıkış şâşaalı merasimindeki günlerinin bayramını manevî olarak kalp, gönül ve his dünyalarına taşıyan aydır.

Ramazan-ı Şerif, toplumun, umumî kanunlar dairesinde değil de, hususî ihsânâtına ve perdesiz huzuruna ve has iltifatına ve fevkalâde icraatına ve doğrudan doğruya lâyık ve sadık milletini has teveccühüne mazhar olduğunu hatırlatan tefekkür dünyasının adıdır.

Ramazan-ı Şerif, insanlara, bir fabrikanın çalışanları gibi sırf o fabrika için yaratılmamış ve o fabrikanın süflî eğlencelerine değil de, melekî ve ruhanî eğlencelerde lezzet almaya nazarlarını diktikleri aydır.

Ramazan-ı Şerif, mü’minlerin derecelerine göre ayrı ayrı nurlara, feyizlere, mânevî sevinçlere mazhar oldukları aydır.

Ramazan-ı Şerif, kalb ve ruh, akıl, sır gibi lâtifelerin, oruç vasıtasıyla çok terakki edip feyizlendiği, midenin ağlamasına rağmen, onlar mâsumâne güldükleri aydır.

Ramazan-ı Şerif, insan vücudundaki mide fabrikasının çok hademeleri ve onunla alâkadar çok insanî cihazlarının, senede bir ay gündüz zamanında tatil ettiği ve o fabrikanın hademe ve cihazlarının hususî ibadetlerini onlara unutturmadığı, işletip sevap kazandırdığı andır.

Ramazan-ı Şerif, getirdiği manevî atmosferle; maddi hayatın, dünyevî meşguliyeti ve tahakkümünden kurtulup, diğer insanî cihazları da, o mânevî fabrika çarklarının manevî hazzına ortak ettiği aydır.

Ramazan-ı Şerif, nazar-ı dikkatlerini daima kendine çeken, ulvî vazifeleri öne alan, eskiden beri çok ehl-i velâyeti, takvada ve ibadette mükemmelliğe ulaşmak için, riyazete, az yemek ve içmeye yönlendirdikleri bir kutlu mevsim ve harmandır.

Manevî emirlerin müjdesiyle, şeytanların zincirlenip, rahmet kapılarının tokmaklarının melekler tarafından açıldığı ve son on gününe girdiğimiz ve rahmet deryasından fert, aile, cemaat ve ümmet olarak azami istifade etmek, bu mübarek ve semereli gün ve saatlerin kadir ve kıymetini bilip en iyi bir şekilde değerlendirebilmek temenni ve niyazlarımla...