Siyasî iktidarın, İstanbul ve İzmir’den sonra Antalya, Adana ve Adıyaman üzerinden Anadolu’ya uzanan, yargının siyasetin “sopa”sı olarak kullanılması operasyonlarıyla Türkiye çöküşe sürükleniyor.
Mahkemelerin siyasetin aparatı olarak istimal edildiği, “gizli tanık” ve “itirafçı” iftiralarıyla muallel operasyonlarla tetiklenen demokrasi kriziyle ülke anafora itiliyor.
Operasyonlar, Anayasaya göre ancak iki kez aday olacağı belirtilen Cumhurbaşkanı’nın üçüncü kez adaylığının ardından “emr-i Hak vaki oluncaya kadar” diyerek diretmesinden kaynaklanıyor.
İktidardakilerin bütün meselesi, “emr-i Hak vaki oluncaya kadar” koltuktan kalkmamak. Partinin kalmayacağı, millet nezdinde gittikçe “sıfırlanacağı”nı bile bile “son hamleler” yapılıyor; kaybediyor, kaybettikçe daha da otoriterleşiyor.
HİÇBİR İNANDIRICILIĞI KALMAMIŞ…
Vakıa şu ki siyasî stratejistlerin tesbitiyle, 19 Mart operasyonlarına Hazine’nin 60 milyar dolarının hebâ edilmesiyle dünyada enflasyonda, faizde ve dövizin pahalılığında dördüncülükle, gıda enflasyonunda birincilikle İngiliz Finans kapitalinin ve uluslararası sermayenin Türkiye temsilcisi M. Şimşek’e ihale edilen ekonominin çöküşünün daha da derinleşmesi Saray’dakilerin umurunda değil.
Bundandır ki aylardır muhalefete mensup eski-yeni belediye başkanlarının, bürokratların, memurların “şafak baskınları”yla derdest edilip hâlen iddianameleri hazırlanmadan tutuklanmalarıyla dayatılan algı komplosuna karşı, iktidar partisi belediyeleri hakkında belgeleriyle hazırlanmış yüzlerce yolsuzluk, rüşvet, hırsızlık, talan, ihaleye fesad karıştırma, millet malını yandaşlara partizanca peşkeş çekmeye dair dosyalardan bir tekine dahi soruşturma açılmayıp savcılıklarca, Bakanlıkça el konulup bloke edilmesi çifte standardı sergileniyor.
O denli ki son demde DEM’li belediyelere “kayyım operasyonları”nın durmasına mukabil ana muhalefete yüklenilmesi, AKP’li ve MHP’li bazı belediyelerin ayyuka çıkan yolsuzluklarına ilişilmemesi, iktidar partisi tabanında bile “bu kadar da olmaz ki” tepkileri veriliyor. Bu adaletsizlik “iktidar cephesi”ni zor duruma düşürüyor, inandırıcılığını bütünüyle berhava ediyor, halkın nazarında hiçbir karşılığı kalmıyor…
“KOLTUKTAN DÜŞME” KORKUSUYLA…
Görünen o ki, parti teşkilâtının hatta Meclis grubunun sahip çıkmadığı, atanan birkaç savcı ve hâkimle birkaç Saray danışmanı ve maaşlı troller üzerinden yürütülen operasyonlarda “benden sonra tufan” deniliyor.
Ne var ki İmamoğlu içeride tutulup aday ol(a)mayacak bir ceza verilse de muhalefet kanadında başta Mansur Yavaş yahut herhangi bir ismin Erdoğan’ı rahatlıkla geçeceği korkusu sarmış. Demokratik muhalefetin ortak dirençle “pes” etmemesi, demokratik direncin dalga dalga yayılması daha da gözü dönmüşlüğe sevkediyor.
Bu panik ve endişe ile iktidar mahfillerinde Cumhurbaşkanı’nın “bu saatten sonra İmamoğlu’nu dışarı çıkartırsak mahvoluruz!” diye sağa sola fırça attığı belirtiliyor.
Özetle Saray iktidarı, ekonomik krizin daha da ağırlaşması, hukukta dibe vurması, Türkiye’yi ifade ve basın hürriyetinde 180 ülke arasında 157. sıraya geriletmekle darbelerin ve kargaşanın olduğu Orta Afrika ülkeleri arasına düşürmesiyle kaybetmesi ve “hibrit/melez demokrasi”den “tek adam rejimi”yle “otoriterliğe” hatta “totaliterliğe” düşmesi pahasına “siyasî kumpaslar”la bayat politik provokatif tezgâhlara devam ediliyor.
Maksat, yargının araçsallaştırıldığı operasyonlarla muhalefeti yıldırıp, sindirip susturmak. “Millet ittifakı”ndaki gibi muhalefetin “Türkiye ittifakı”, “demokrasi ittifakı” ya da “birleşik muhalefet” adı altında işbirliğini engellemek amacıyla her türlü oyuna başvuruluyor.
Ama nafile, haksızlığın, hukuksuzluğun, zulmün “akıbet(sizliğ)i”nden kaçamayan Saray iktidarının “emr-i Hak vaki oluncaya kadar” siyasî operasyonları her haliyle sırıtıyor.