Alıştığımız ve evvelki yazların sıcaklığında karşılar bizi. İnsan da mazideki yaz mevsimlerinin aşinalığıyla telaşa kapılmaksızın açar kollarını. Gülen güzel çiçeklerin vedası ile dökülüp solan o çiçeklerin yerlerine meyvelerin oluşup- olgunlaşmalarını alan bir zaman dilimi. Güneşe karşı dallara asılıp, zaman şeridiyle pişirilip. Munis perdeler rahmeti aralar. Her biri o rahmete kavuşmak için birer vesile, birer bahanedir. Küçük büyük, irili ufaklı, renklerin her bir tonuyla boyanıp, farklı tat ve kokularıyla… İlk bakışta şekil ve dış görünümüyle etkiler daha çok bizi. Kimi zaman avucumuza alıp uzun uzun seyre dalar, yazılmış muntazam hallerine hayranlığımızı gizleyemeyiz. Tükenmez hazinelerin varlığına birer delil olarak hepsi bir numune ve fihristedir oysa. Tüm duyguları memnun etmeye hazır. Asıllarının ve menbalarının gölgesi iken üstelik. Sonsuz âlemin müjdeleri saklıdır gülümseyişlerinde…

Cesim kürelerin hareketleri ve baş döndürücü hızında. Yeryüzünün ise göğe nispetle karmakarışık ve curcunalı halinde. Güneşin yakıcılığını hissetmek. Ne ferahlık ne de sıkıntı hiçbiri sahipsiz değildir kapımızı çalan. Mukabilinde büyük bir fiyat alınacak olan fedakârlıkların habercileridir. Ona sığınıp iltica etmekle asla mahzun kalmanın mümkün olmayacağının. Rahmetin kavurucu sıcağa tebdili ise yine rahmetin kuşatmasıdır bizi. Ateş azabından bir hatırlatma, bir telkindir. Yoksa insan dünyada gölgeliği de bulur, serinliği de. İmtihan bitmediği müddetçe…

Ne sıcak, ne soğuk. Ne yaz, ne de kış. Hangi iklimde olursak, hangi mevsimi yaşarsak yaşayalım gönlümüz ondan uzaklarda olmasın yeter ki. Her zaman ve zeminde Rabbimizin huzurunda olduğumuzu bir an da olsa unutmadan. Ve O’na döndürüldüğümüzde her şeyimizin hesabını vereceğimizi de. Burada en bahtiyar imiş gibi yaşayarak, ahirette geda olmaksa bir daha asla kavuşamamanın hüznünü taşır derinlerde. Ne mevsimler gelir geçer, ne ömürler yaşanır da hiç olmamışçasına değersiz ve kıymetsizdir gerçek iklimlerde. Çorak toprakları arındıran, bereketli ve verimli kılan iman. Sahibine sonsuzluk yurdunda daim bir memleket vadeder, buz gibi mevsimleri ise yaza dönmüştür çoktan.

“Eğer onlar şuhudî bir yakîn ile haşr-i umumîyi görmek isterlerse, –akıllarını da beraber bulundurmak şartıyla- yaz mevsiminde küre-i arz bahçesine girsinler. Acaba ağaç dallarından sallanan o tatlı, ballı, nazif, latîf, kudret mu’cizeleri o mahlukat-ı latîfe, evvelkisinin yani ölüp giden semeratın aynı veya misli değil midir?” (Mesnevi-i Nuriye, Hubab/Zeyl-ül Hubab)

(Bizim Aile dergisi, Ağustos 2023 sayısından alınmıştır)