Bizler, bu yılların kaç yıllarını göreceğimizi bilemiyorum. Ömrümüz bir zaman seyli içinde geçip gidiyor. Yaşım yetmişe dayanırken, sanırım bundan da haklı sayılırım.

Geçmiş elli yılın içinde bulundum. Kırk beş yıldan beri de gazetemle beraberim. Yeni Asya, İslâm akıncılarının asırlar boyu yaptığı mücadelenin şimdiki versiyonu kalem ve fikir erbabının kelimelerini konuşturması anlamına geliyordu.

Bin dokuz yüzlü yılların başında Bediüzzaman’ın kaleme aldığı makalelerini okuduğumuzda “Matbuat lisanı ile ders vermek“ hedefinin açıkça tezahürlerini görmekteyiz. Yeni Asya, aslında bir hasretin adı idi. Daha doğrusu, Risale-i Nur’un sesinin geniş kitlelere duyurulmasının sesiydi. 

Bediüzzaman’ın hayatı müddetince bu arzu yerine getirilemedi. Bu emeli en ciddî anlamda Bediüzzaman Hazretleri’nin talebelerinden merhum Zübeyir Güzdüzalp dile getirdi: “Keşke lahana yaprağı kadar da olsa bir gazetemiz olsa.”

Bu arzu ve emel çok çetin zor şartlarda İttihad ile başlamıştı. 21 Şubat 1970 tarihinden itibaren de Yeni Asya bu bayrağı devraldı. Yeni Asya kısa zamanda Nur Talebelerinin bayrağı haline geldi. Tirajı her dönemde mütevazi sayılarda oldu. Ama, yayınları hep müessir neticeler verdi.

Yeni Asya’nın muhalif ve muarızları hiçbir zaman eksik olmadı. Ama o, her zaman istikrar ve istikamet içinde yoluna devam etti. “Büyük bir umur-u hayriyenin çok muzır manileri olur” sözünü fiilen yaşadık ve yaşamaya da devam ediyoruz.

Yeni Asya, hiçbir çevrenin etkisi altında kalmadan, her zaman hakikatin sözcüsü oldu. “Hakk’ın hatırı âlidir, hiçbir hatıra feda edilmez” düsturu ile hareket etti. Günün insanları olmadık, hakikatin insanları olduk.

Yeni Asya inşallah bu yolda yürümeye kıyamete kadar devam edecektir. Yolun açık olsun Yeni Asya.