Şimdi doz duman olarak, almış başını giden, her şeyi her şeye feda eden, yalanı, iftirayı, düşmanlığı, münafıklığı, tarafgirliği en makbul ve kıymetli aranan şeyler haline getiren siyasetin elinde özellikle de Müslümanlar esir olmuşlar, kukla olmuşlar, oyuncak olmuşlar, malzeme olmuşlar gidiyorlar.
Bütün fani arzular, beş para etmez dünyevî istekler, sefahat ve küfür hayatı; ehl-i ilhad ve dalâlet fırkalarınca kalplere, akıllara, ruhlara reklâm ve neşriyatla, propagandalarla öyle enjekte ediliyor ve toplumlar, fertler öyle hızlı bir şekilde menfi menfezlere doğru öyle sürükleniyor ki, insan aklı bu işe hayretler içerisinde kalıyor ve çaresiz, ümitsiz, şevksiz ve isteksiz bir şekilde yürüyen ölüler haline dönüşebiliyor.
İnsanlara, hususan ehl-i imana düşen vazife ise; bütün bu olumsuzluklara, küfür ve sefahat hallerine karşı siyasetle ve içtimaiyatla değil din ile, inanç ile, iman ve Kur’ân umdeleriyle, kural ve düsturlarıyla mukabele etmek karşı koyabilmek olmalıdır.
Dinin siyasete alet edilmesi, basamak ve atlama tahtası haline getirilmesi hem siyaseti çirkinleştirir hem de dinî görünümü ve anlayışı berbat eder hatta yok eder.
Çare yalnız ve yalnız dine sarılmak, dinî emir ve yasaklara uyarak dini yaşamak olmalıdır.
Kendisinin nefsinin, şeytanının, kötü istek ve arzularının emellerinin ağzına gem vuramayanlar eğer millet, memleket, vatan namına hamaset nutukları atıyorlar ve de bunun kılıfı olarak da dini kullanıyorlarsa… Bilelim ve şuna çok iyi inanalım ki; imansızlık ve iman zayıflığı onda zirve yapmış demektir. İlâcı ise iman, Kur’ân, İslâmiyet hakikatlarına gerçekten sarılarak, yaşamak göstermekten başka bir şey değildir.