İhtiyaçlar kullanımdan ortaya çıkar. Herhangi bir uzvun kullanılmaması onun ölü olduğunun kabul edilmesidir. Hani dünya adına da derler ya: “Kullanılmaya kullanılmaya pas tuttu. Atıl kaldı. İşe yaramaz halde… Neye, nereye nasıl kullanılacağı bile unutuldu vb.”

Ahiret adına ihtiyaç hissetmek direkt olarak nefis ve şeytan surlarının ötesine geçmek gibidir. Çünkü atılacak her adım, gidilecek her ihtiyaç bu dünyanın imtihanının bir parçası olmuş.

İmtihan olunca, maddî manevî bir mücahade de illâ ki oluyor. Hücumlar oluyor, darbeler oluyor, yaralanmalar oluyor… Ve belki de kaybediliyor, ya da kazanılıyor.

İş böyle olunca dünya-ahiret imtihanının da bir tedariği, kullanılacak devası/ilâcı elbet de her an, her zaman için söz konusu oluyor.

Dünyanın da, ahiretin de nefsî, bedenî, manevî imtihanlarının kazanılmasında ve de kaybedilmesinde en tesirli, en mücerreb, en kuvvetli ve en çok ihtiyaç hissedilen ilâç, tesirli deva iman oluyor. Ama nasıl bir iman? Tahkiki, kuvvetli bir iman…

Manevî ilâçlar… İman ilminin ilâçları… Kur’ân eczanesinin devaları… Bütün bunlar ihtiyaç hissedilerek ve de tesirini, tedavisini Allah’tan bekleyerek; ihlâsla, samimiyetle alınan ilâçlar inşallah bu zamanın maddî manevî bütün hastalıklarına, yaralarına ve ihtiyaçlarına cevap verir ve iyi gelir.

Önemli olan manevî hastalıkların kökünün, kaynağının maddî hastalıklardan geldiğini, ikisinin tedavisinde de imanî, Kur’ânî, İslâmî ilâçların kullanılması gerektiğine itikat ederek bilmek ve daimî bir surette kullanmaya çalışmaktır. Rahman, Rahim ve Şafi-i Hakim Rabbimiz her zaman için kabul etmek üzere yalnız duâ bekliyor, istiyor.