Milletlerce, geleceğin teminatı olarak görülmesi gençliğe daima en büyük ve en önde, en önemli bir değer verilmesine sebep olmuştur.

Halbuki en önde gelen değerlendirme inançlı ve imanlı bir gençliğin geleceği için olmalıdır.

İmanı ve inancıyla tanımlanan bir gençlik; hayatın ve hayatının her safhası/dönemiyle müsbet ve iyi, faydalı olarak alâkadardır.

İmansız ve inançsız bir gençlik ise bilâkis hem kendine hem de kendisi dışında ki herşeye; menfidir, zararlıdır ve hatta düşmandır.

O zaman şöyle bir baktığımızda milletlerin değil de gençliğin geleceğinin; önemsenecek bir ön plana çıktığını görürüz.

Şöyle önemli bir varsayımla, belki de netice olarak şunu dile getirmemiz illâ ki gerekmektedir; ailelerin ve topyekûn milletin, devletin geleceği olan gençlerimiz imanlı, inanç-lı ve de müsbet donanımlı olarak çok iyi yetiştirilmelidir.

Din ve dinî inançların, imanın ve imanın gereklerinin dışında hiçbir görüş, düşünce ve fikir gençliğin müsbet ve ailesine, vatanına, milletine faydalı bir şekilde yetişmesini, terbiye edilmesini sağlayamaz.

Aile, millet ve devlet olarak hepimizin bu manada gençliğimize sahip çıkmamız; göz ardı edilmeyecek ve ertelenemeyecek bir hakikattir/gerçektir.